Freddy het paard stond wat verveeld te rukken aan een paar plukken gras en al even verveeld begon hij er op te kauwen. Op dat ogenblik kwam Freddy de paardenvlieg voorbij. Ja, ik weet het, het is een beetje onnozel dat die twee dezelfde naam hebben, maar het is nu zo, en ik ga er voor één van beiden geen nieuwe fantaseren, dus ja, het gaat hier over Freddy en Freddy, ja! Terug naar wat er gebeurde: Freddy (u heeft het al begrepen, de vlieg) stopte even en richtte zich tot Freddy (het paard dus, want anders praatte hij tegen zichzelf).
“Wat sta jij daar zo verveeld plukken gras te kauwen alsof je ongelukkig bent?”
“Ik ben ongelukkig, dat heb je goed gezien, Freddy de vlieg.”
“En hoe komt dat dan?”
“Wel, ik loop hier al acht jaar op de wei, en ik ben nog nooit een partner tegen het lijf gelopen, dus ben ik nogal eenzaam, zo zou je dat kunnen noemen.”
Freddy (de vlieg) maakte een kijkbocht van 360° en inderdaad, er was niemand anders op de wei.
“Je staat nochtans op een goede wei!”
“Tja, zo is dat, maar er ontbreekt voor mij toch nog iets essentieels.”
En Freddy (het paard) bukte zijn hoofd om verder te grazen.
Freddy (de vlieg) zoemde wat rond in gedachten en piekerde er hard over hoe hij zijn vriend kon helpen.
En plots ging er een klein fietslampje branden boven het hoofd van Freddy (de vlieg).
“Kom eens mee!” riep hij enthousiast.
Freddy (het paard) keek wat verstoord, maar beende achter de andere Freddy aan. In een hoek van de wei stond niet alleen gras, maar daar groeide ook heel wat onkruid.
“Volg mij,” zei Freddy (de vlieg), “En eet van de kruiden die ik je aanduid.”
Dat waren er nogal wat, en Freddy moest zich reppen om snel dit en dat kruid te verorberen. Toen dat gebeurd was, stond hij wat verdwaasd te kijken, want zijn wens was nog niet uitgekomen.
“En nu? Wat is er nu veranderd?”
“Wacht maar af, het gaat wel komen.” En Freddy de vlieg zoemde weg.
Freddy het paard bleef achter en mompelde: “Misschien ben ik wel vergiftigd.” En hij drentelde wat rond.
De avond viel en nog was er niets gebeurd.
Maar om klokslag twaalf uur kreeg Freddy het paard een nachtmerrie, zoals hij er nog nooit een had meegemaakt.
En die kwam vanaf die dag telkens terug, klokvast.
Want Freddy at het nu wel door.