Vincent Windeltock is zo een ongewone jongen die dwars door mensen heen kijkt. Dat is hem al een paar keer zuur opgebroken, want zowat een keer of twintig per dag loopt hij tegen iemand aan, omdat hij die persoon eenvoudigweg niet ziet, wat dacht u.
Sylvia Merckenthal ziet alle gebeurtenissen één minuut voor ze zich voordoen, een soort slechte synchronisatie eigenlijk.
Greet Verpollinck heeft een gave waardoor ze perfect kan zien wie er liegt.
Herbert Verdeurzoon kristalliseert van tijd tot tijd en dan verdwijnt hij waar je bij staat.
Piet vertommen kan zichzelf opblazen en dan weer vermageren in een mum van tijd.
Seppe Terzand heeft ogen waarvan de kleur nooit dezelfde zijn, die veranderen constant van groen naar blauw, naar dieprood of roomwit.
Tilly Portier (spreek uit Portjée) heeft nooit dezelfde lichaamslengte, dan is ze 1meter 50, dan 2 meter, en alles wat daar tussen ligt.
Horvath Cirnim spreekt constant tovervloeken uit in een oneindige stroom woorden, die de ene al gevaarlijker klinken dan de andere.
Mo Festraets tenslotte, ziet er heel gewoon uit, tot je in het snuitje hebt dat hij dan eens met vier benen rondwandelt, dan met twee handen aan elke arm…
En die mensen wonen allemaal samen.
In één appartementsblok.
En in dat blok heb ik een loft.
Een pracht van een loft, écht waar, instapklaar, volledig design-bemeubeld, met een weergaloos uitzicht.
Een loft te huur.
Maar probeer daar maar eens iemand voor te vinden, want na vragen over stookkosten, electriciteit en zo, komt de obligate vraag: “En de buren, vallen die wat mee?”