Op de trein naar Wenen kwam ik in de gerieflijke coupé te zitten rechtover een wat oudere vermoedelijk Japanse heer. Zijn leeftijd kon ik onmogelijk schatten, maar dat komt bij die mensen wel meer voor. Toen de rit nog maar pas begonnen was, en de trein traag uit het station reed, stond hij op, en stelde zich hoffelijk voor als professor Nano, Kirwit Nano uit Kyoto, professor-emeritus in de moleculair-psychologische vertelkunde. Ik stelde mezelf ook beknopt voor en informeerde beleefd naar hetgeen de man dan zoal doceerde. Dat bleek vrij ingewikkeld, maar ik zal toch proberen om het u uit te leggen.
De professor doceert niets, emeritus zijnde, maar doet voltijds onderzoek naar detailmomenten in sprookjes, om zo de verhaallijn te kunnen blootleggen. Een beetje DNA-onderzoek eigenlijk, maar nee, misschien gaat die vergelijking toch niet op, dus vergeet dat maar.
Hij gaf me een paar voorbeelden en daar zal ik er u eentje van geven, om haarfijn aan te tonen hoe dat vakgebied in mekaar zit. Roodkapje en de Wolf, ja? Iedereen mee? Goed, op het moment dat de wolf het huisje van grootmoe binnenstapt en zij hem ziet en hij haar, stopt de film. De professor neemt het verstarde beeld voorzichtig vast, en legt het onder de microscoop, bij wijze van spreken dan. Dan gaat hij op zoek naar de gemoedsgesteldheid van dader en toekomstig slachtoffer, ontleedt de verwarde psyche van beide personages en concludeert daaruit hoe het verhaal zal verder gaan. Tot hiertoe zaten alle verhalen gebeiteld in mekaar, verzekerde mijn medepassagier me uitdrukkelijk. Hij had er intussen al 201 ontleed op 35 jaar tijd.
Ik had maar één vraag na zijn betoog: “Hoe zat dat dan met het verhaal van Pinocchio, want daar kon je toch moeilijk zien of de hoofdfiguur de waarheid sprak of niet? Hoe ging je daar dan het vervolg inschatten?” Bij die vraag nam de professor snel een zakdoek uit zijn vestzak die hij voor zijn gezicht hield, terwijl hij zijn koffer stommelend uit het rek nam. Hij mompelde nog wat, maar door de zakdoek verstond ik het niet, excuses waarschijnlijk en haastig verliet hij de coupé. Ik heb hem nooit meer terug gezien, echt waar!