“Goeiemiddag!”
“Evenzo.”
“Mooi weertje vandaag niet?”
“Dat kan u wel zeggen ja. Wat kan ik voor u doen?”
“Wel, ik heb hier een exemplaar van de stationsroman ‘Het hartstochtelijk verlangen van Emma’ en ik vroeg mij af of u dat wou inkopen.”
“Een zeer gezocht exemplaar, dat is zo, nog meer dan ‘Eddy en de wind over de heide’ of nog ‘De blauwe ogen van dokter Fillridge”. Had u een prijs in gedachten?”
“Wel, ik dacht aan honderd florijnen of een ruil met een even gaaf exemplaar van ‘Verpleegster Cecilia ontdekt de gloed.’ Zou dat kunnen, denkt u?”
“Kent u het isbn-nummer van de Cecilia-uitgave vanbuiten?”
“Ja, dat moet 77 386 4884 2 zijn.”
“Goed, nu zijn we zeker. Welkom op de bijeenkomst. Kom je mee naar de achterkamer?”
“Weet je, ik vind dat altijd zo’n gedoe met dat wachtwoord, ik heb deze keer wel twee volle dagen moeten studeren voor ik het van buiten kon. Kunnen we in het vervolg niets gewoon afspreken zoals: Kom toch binnen, of houdt u ook van warme anijsmelk?”
“Je weet hoe de voorzitter er over denkt. Niemand komt op de geheime meeting van de sprookjesbewaarders als hij of zij het wachtwoord niet kent. Voila, zet u, de anderen zullen wel gauw arriveren. Een kop warme anijsmelk dan?”
“Oh nee, ik walg daarvan! Neenee! Een pintje, als je ze koud hebt staan.”
“Komt er aan.”