“Goedenavond, beste cursisten, vorige keer hebben we de vingerknip geoefend die ons in staat stelt om met die beweging onze wensen waar te maken. Kunnen we nog even met z’n allen repeteren?”
De sonore stem van de magiedocent kletste over en weer door de akoestiek van de turnzaal, waar alle slag volk met de arm in de lucht stond te zwaaien en de middenvinger en de duim hardnekkig en quasi gelijk tegen mekaar knipten waardoor je een soort geluid kreeg van een stapel slecht afgestemde castagnetten. Maar het werkte. Bij de ene verscheen een bloedmooie vrouw, bij een andere een zak geld, bij nog een andere, die even moest achteruitdeinzen kwam het geschenk ‘huis’ tevoorschijn’. Het ging hier duidelijk over een goed functionerende en vooral hardwerkende groep. “Oké, jongens en meisjes, even de wensen opzij zetten alstublieft, want we hebben plaats nodig voor onze meesterproef.” Bij de ene ging dat al wat makkelijker dan bij de andere, maar de man met het huis als wens werd heel collegiaal geholpen door medecursisten. Tenslotte was de turnzaal vrij van wensen en de groep stond met de blik gefixeerd op de docent klaar voor de grote uitdaging.
Het was even heel stil, en daardoor kon je de magie van de plaats wezenlijk voelen. Iemand kuchte zacht, maar toch. De docent keek streng. “We gaan ons nu concentreren!” was de harde repliek. En iedereen keek naar niemand in het bijzonder. Het werd zo stil dat het gekraak van het hout in de turnzaal bijna pijnlijk was aan de oren. Op een paar armen gingen de haartjes rechtstaan.
De docent verbrak de stilte genadeloos: “Iedereen klaar! We gaan nu een garçon roepen!” En op een nanoseconde na knipte de ganse zaal gelijk. Het was van een harmonie die je enkel bij applaus ervaart. Duizenden mensen die hun handen op hetzelfde moment op mekaar klappen. Na die massaknip was er niks. Maar dan ook echt niks. Bij niemand verscheen een kelner. De docent keek over de groep en snoof diep. “We hebben ons best gedaan vrienden, maar een garçon roepen blijft moeilijk, ik durf het woord onmogelijk niet in de mond nemen.” Alle cursisten verlieten daarna de zaal met hun gewonnen wensen. Maar de diepste wens, met een vingerknip een garçon roepen, dat was vandaag voor de zoveelste keer niet gelukt.