“Hoi!” zei de mug tegen de bij, “Alles ok?”
“Alles ok.” zoemde de bij terug terwijl die naarstig vanalles aan het doen was. De mug ging er eens gemakkelijk bij zitten . “En wat doe jij zoal om de dag rond te komen?”
De bij stopte even met haar werk en hijgde: “Ik verzamel nectar. Wat je hier ziet liggen.” “Nectar? Brengt dat wat op, ik bedoel per kilo of zo?”
De bij keek eens rond naar haar verzamelde voorraad. “Dit gaat integraal naar de korf, dat komt in onze nectarbank en dat is dan bedoeld als opbrengst voor de gemeenschap.”
“Da’s wat anders dan bij ons muggen, want wij zijn bloedverzamelaars.” zei de mug vlakaf.
“Dan hebben jullie een bloedbank, zal ik maar zeggen?”
“Een bloedbank? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Wij zoeken bloed voor eigen gebruik.”
“Wij hangen daarentegen als bijen nogal aan het coöperatief gedachtengoed.”
“Nooit van gehoord. En wat is daar het voordeel van?”
“Wij zorgen voor het nest, en voor de koningin.”
“Hebben jullie nog een koningin? Wat ouderwets gezellig!”
“Gezellig kan je dat niet noemen, want elke dag is wel werkendag bij ons. Dus ieder van jullie zorgt voor eigen bloed?”
“Ja, wij steken en ziezo, dat is het dan.”
“Wij steken niet, maar ik zou zo graag wel wat nieuws opsteken, maar helaas geen tijd daarvoor. Mijn excuses, maar mag ik nu verder werken, want tijd is kostbaar bij ons.”
“Wij muggen hebben tijd, maar bloed is bij ons nog belangrijker.”
“We zien mekaar nog wel eens, maar nu moet ik echt verder, de bloemen wachten.” En de bij vloog in een sierlijke boog weg.
“Bloemen?” filosofeerde de mug bij zichzelf, “Ik vind ze veelal bloedmooi, maar de eigenaars daarvan, daar word ik pas bloedserieus van.”