“Dag mijnheer.”
“Ha Marietje.”
“Sorry dat ik u stoor, mijnheer.”
“Is je bal weer over de omheining gevlogen?”
“Nee, mijnheer, deze keer niet. Maar er is iets anders.”
“Wat dan?”
“Het is met… over uw sprookjes.”
“Is er iets mis mee? Zijn ze niet goed leesbaar of zo, of vind je ze niet goed?”
“Oh jawel, maar dat is het hem juist. Ze, hoe zeggen ze dat ook al weer, verschijnen nogal laat.”
“Laat?”
“Ja, want dan moet ik al naar bed en dan kan ik ze pas de volgende dag lezen.”
“Maar dat is toch niet erg? Dan heb je toch nog elke dag een ander sprookje, het is dan wel van de vorige dag, maar goed…”
“Maar ik had graag elke avond een vers sprookje, en geen sprookje-van-een-dag-oud.”
“Tjonge, tjonge, dat is wel moeilijk hoor, want ik doe natuurlijk ook nog andere dingen naast de sprookjes.”
“Dat zal wel, mijnheer, maar toch… (pruillipje, aanzet tot tranen op komst)”
“Pom pom pom, weet je wat, ik ga met jou iets afspreken.”
“Ja mijnheer.”
“Jij komt naar hier voor het slapengaan, je brengt je mama mee, want dat is ook een lief mens, en…”
“Dat is zo, mijnheer.”
“En dan lees ik voor jou speciaal een sprookje voor, wat ik dan ‘s avonds laat laat ‘verschijnen’, wat vind je daarvan?”
“Dat vind ik heel lief van u, mag ik u een knuffel geven?”
“Maar natuurlijk, ik sta er al helemaal klaar voor!”
“Dan loop ik even naar huis en ik haal er eentje voor u, want ik heb er toch teveel. Tot straks!”
En Marietje is al op weg naar huis. De schrijver roept nog na:
“Maar ik ben allergisch aan pluche… Een kleintje dan!”
Maar onderweg had Marietje haar grootste knuffel al in gedachten, want die nam toch teveel plaats in op haar kamer.