De twee oude heren slenterden naast mekaar over de verlaten weg in een tempo dat zelfs warrelende bladeren nog kunnen bijhouden. Het was herfst, het seizoen waarin kranten nogal eens roekeloos de straat durven oversteken. Het was ook herfst in hun leven, dat viel af te meten aan het verval dat op hun gezichten getekend stond, als was iemand met een fijne etsnaald bezig geweest om zorgvuldig groefjes aan te brengen. Het was de etser goed gelukt, want de groeven hielden zichzelf in stand. Maar tussen de zorggroefjes waren er ook lachrimpeltjes te bemerken en die waren zo mogelijk nog dieper in afwachting van nieuwe exemplaren.
Een van beide stond plots stil zoals alleen oude mensen dat kunnen. Is het omdat ze, wat ze dan gaan zeggen, willen benadrukken door er eens letterlijk bij stil te staan, of is het omdat ze even een rustpauze willen gunnen aan hun oude gestel? Ik heb het nooit kunnen ontdekken.
“… dat mis ik wel.” zei de ene. Ja, door mijn betoog over stilstaan en zo, zijn we een stuk van de conversatie kwijt natuurlijk. Even terugspoelen.
“Vroeger was schrijven toch wat anders. Ik heb brieven geschreven die ik nu aan niemand meer zou kunnen laten lezen zonder dat die andere er rooie oortjes van kreeg. Ik zweer het je, dat was pure dynamiet wat je in handen kreeg. En daar zijn heel wat medeburgers die na het ontvangen ervan, moesten toegeven dat ik recht in de roos zat. Nu ja, dat was vroeger, maar dat mis ik wel.”
De andere zette terug aan, op de voet gevolgd door de ene.
“Ik weet dat nog wel, want ik heb zelf thuis nog een paar perkamenten liggen waar men nu een moord voor zou doen, maar tegenwoordig doen ze moorden al gemakkelijk voor iets anders, maar toch… Weet je, vroeger was het voor ons een prachtig moment als je de pen kon aanscherpen en ze dan gulzig in het vitriool kon dopen waarna je met een sierlijke aanhef, bijna vergelijkbaar met een incunabel…”
“Ach man,” onderbrak de ene hem, “Het is eigenlijk heel eenvoudig. Gans ons leven hebben we met veren geschreven. We missen gewoon de veerkracht. Punt aan de lijn.”
“Ik eindigde altijd met een uitroepteken!”
“Ja, jij wel. Je hebt hier een punt.”