“Wat is mijn liefste jongetje aan het tekenen?”
“Een sprookjeskasteel.”
“Wat kan jij dat toch mooi! En wie zijn dat?”
“Dat zijn de sprookjesprinses en de troubadour.”
“Oh! Die zijn er ook mooi uit. Waar haal je die, ik bedoel hoe kom je daar eigenlijk op?”
“Ach zomaar, ik vond dat die er wel bij moesten staan.”
“Dat is zo, maar zouden die daar echt zijn?”
“Dat weet ik niet, maar ik teken ze er wel bij hoor. Ik vind dat keileuk.”
“Er hangt iets aan je neus, lieverd, neem je zakdoek!”
“Jajaa… Is het weg?”
“Ja hoor, je bent een flinke jongen. Zeg, en die grote boom hier?”
“Ja, die is er natuurlijk ook niet, maar we hebben in onze tuin ook zo’n boom en die is toch … ja, daarom dus…”
“Zie ik dat goed, twee kabouters die aan de poort van het kasteel staan?”
“Sst, dat is een verrassing voor de mensen die daar gaan wonen. Maar ik denk wel dat ze dat cool gaan vinden.”
“En die mensen die daar gaan wonen, wie zijn dat?”
“Tja, dat mag ik niet verklappen schat, als architect heb ik nog zoiets al beroepsgeheim.”
“Een beetje geheimzinnig doen tegen je vrouw, toe maar. Maar vooruit, maak het niet te laat, dat ik niet alleen in bed lig vannacht, en zet de auto binnen voor je gaat slapen.”
“Ja schat, tot straks. Kusje!”