“Mensen!” De hoofdboswachter wachtte even om iedereen de kans te geven zijn begonnen zin af te maken en geconcentreerd in zijn richting te kijken. Van op zijn spreekgestoelte kon hij ze zien zitten in de kleine zaal. Groen, groen en nog eens groen, want hier zat het kruim van ‘s lands boswachters bij mekaar. “Mensen, vooreerst mijn grote dank dat jullie hier zo talrijk zijt gekomen, want ik weet dat jullie nu veel liever zouden rondlopen in jullie dierbare bossen en wouden, maar de toestand noopt ons.” Weer een pauze, en een slok van het verse bosbessensap. “Wij weten allemaal dat er een traditie bestaat om bij een professioneel afscheid iets aan de wilgen te hangen dat daarmee te maken heeft, maar wat wij heden ten dage allemaal aantreffen gaat te ver. Dit moet stoppen!” Veel instemmend geknik vanuit de zaal. “Ik doe maar een greep uit de talloze zaken die wij de laatste maanden allemaal hebben kunnen opruimen en verwijderen uit onze bossen. 16 guitaren, 28 schildersezels, 36 dwarsfluiten, maar ook vier vleugelpiano’s waarvan er één hing aan een wilgentak vlak boven een kabouterdorp. U kan zich voorstellen wat de ravage zou geweest zijn als die naar beneden was gestort. Ik vergeet nog de 3.168 carrières die mensen hebben opgehangen en, u zit toch goed in uw stoel, hoop ik, maar liefst 9.387 huwelijken zijn eveneens in onze bomen aangetroffen. En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat mensen blijkbaar het verschil niet kennen tussen een treurwilg en een knotwilg. Mijn voorstel, beste vrienden is dan ook het volgende: wij dienen bij het ecologisch bureau een voorstel in om de namen van onze bomen te laten wijzigen in ‘vrijwilgers’. Dit zou al een stap in de goede richting zijn. Iedereen akkoord?” Iedereen akkoord. “En tot slot, beste vrienden, heb ik nog een mededeling: Dit is mijn laatste vergadering als voorzitter, vanaf morgen ga ik mijn job aan…” Alle aanwezigen hielden gespannen hun adem in. Nee, toch? Hij ging toch niet…? “vanaf morgen dus ga ik mijn job aan de burgemeester teruggeven, zodat hij een waardige opvolger kan zoeken.” Een grote zucht van opluchting golfde door de zaal.
Vorig sprookje