“Dus het was een vrijdag…”
“EN de dertiende!”
“Jaja, die combinatie had ik al gemaakt. En dan…”
“Dus bij het buitengaan ben ik toevallig onder die ladder doorgelopen omdat ik nog niet goed wakker was.”
“Ai! Ja maar dat kunnen we eigenlijk niet in rekening nemen, want je deed het toevallig.”
“Ja maar toch…”
“En toen heb je die zwarte kat gezien.”
“Nee, dat was toen nog niet, ik ben eerst gaan ontbijten, en daar in de bistro heb ik zout gemorst.”
“Ja, ik begin het te begrijpen.”
“Even dacht ik er nog aan om iets te breken, een glas of zo, want dat brengt dan weer geluk, scherven dus, maar ze serveren daar alles in hout of kunststof, dus dat lukte niet. Dan ben ik naar buiten gegaan en in een antiquariaat keek ik even naar binnen omdat ik daar nogal in geïnteresseerd ben. En toen keek het me aan, vlakaf.”
“Wat?”
“Het boze oog, een illustratie in een oud opengeslagen boek. En toen wist ik het. Er ging met mij die dag iets ergs gebeuren. En een minuut daarna zag ik ook die zwarte kat die langs me sloop.”
“En wat is er toen gebeurd?”
“Niets.”
“Niets?”
“Nee, ik ben die dag gewoon doorgekomen en de volgende ook. Ik heb nog naar al mijn familie gebeld, vrienden, kennissen, om te horen of er niemand iets vreselijks was overkomen. Maar nee, niemand had een probleem.”
“Dan moet je iets gemist hebben!”
“Ja, en dat knaagt zo aan me, ik word er echt ongelukkig van.”
“Blijven zoeken, man, een ongeluk kan soms in een klein hoekje liggen.”