Door weinigen geweten, maar in de vroegmarkt van Rungis bij Parijs wordt elk jaar een verkiezing gehouden van de mooiste fruitsoort. Neenee, niet door de inkopers of verkopers, maar door het fruit zelf. In één van de gigantische hallen is een corridor gereserveerd waar het mooiste fruit gaat paraderen en uiteindelijk is het een onafhankelijke jury van een vijftal inheemse soorten die bepaalt wie voor het volgende jaar de bladerenkroon mag dragen. De verkiezing begint klokslag elf uur ‘s avonds en moet afgerond zijn tegen middernacht want dan komen de mensen binnen en dan begint de normale dagelijkse activiteit. Dit jaar hing de spanning al dagen in de lucht. Je kon het gewoon ruiken! De reden: er was een partij nashi-peren geleverd die de ganse hal al op zijn kop hadden gezet door te stellen dat ze in Japan top of the bill waren en dat er maar beter niemand aan dacht om beter te doen dan zij. Dit had geleid tot een kleine haatcampagne vanwege de cavaillons, die in de vorige jaren regelmatig de hoofdprijs hadden weggekaapt. De frambozen, die toch echt de kwaadste niet waren, hadden er een schepje bovenop gedaan door de peren uit te schelden voor appels. De avond van de verkiezing was de spanning echt te snijden. De voorzitter, een uit de kluiten gewassen watermeloen, zweette peentjes. Dit beloofde niet veel goeds. In het begin ging het goed. De mooiste rabarber had zijn blad kunstig gevouwen, als was het een dameshoed die je zo op Ascot kon dragen en gleed voorbij de jury die verrukte kreetjes slaakte. Een ananas had zich daarna zo erotisch van zijn schil ontdaan, dat er ter plekke vier bananen moesten worden weggedragen. Misschien kwam het toch nog allemaal goed. Maar toen was het de beurt aan de Nashi’s. De stilte hing als een bom in de lucht. Het was alleen de vraag wie op de detonator zou drukken. Die eer werd weggekaapt door de bloedappelsienen die plotseling van alle kanten kwamen aangerold. Het noodlottige startschot was gegeven. Over en door mekaar begonnen alle soorten fruit te vechten. De voorzitter riep nog om kalmte, maar zijn oproep ging verloren in het gewoel. Sap spatte ongecontroleerd alle kanten uit. Kersen, appels, kumquats, mango’s, bananen, sterfruit, appelsienen, aardbeien, noem het op, iedereen nam deel aan de veldslag. En toen het voorbij was, bleef een immense brij over. Een bakje truffels die verkeerdelijk in de hal was terecht gekomen verklaarde nadien: “Het ging hier natuurlijk over echt veel onnodig geweld, en het was één grote fruitsla, maar het was wel lekker om zien.”
Vorig sprookje