“Dus jij hebt de verschrikkelijke sneeuwman in het echt gezien?” “Oh, jazeker,” zei de man terwijl hij zijn barkruk iets dichter schoof bij degene die de vraag stelde. Hij nam een flinke slok van zijn whisky en zette het met een klap terug op de toog. Hij veegde met zijn linkerhand zijn mond af, voor hij verder sprak: “Het zal nu zowat een jaar of tien geleden zijn, toen ik als ervaren bergbeklimmer besloot om op mijn eentje de Dhaulagiri te beklimmen en eens en voorgoed te gaan kijken, met eigen ogen dus, hoe het precies zat met dat fabeltje.” Hij pauzeerde even om de andere omstanders de gelegenheid te geven zich een beeld te vormen van een gedreven bergbeklimmer die moederziel alleen een grote berg opklautert. Hij zag dat acht op tien al zover waren, en ging verder. “Twaalf dagen nadat ik het basiskamp verliet, kwam ik in een sneeuwstorm terecht. Ik moest schuilen en vond vrij snel een overhangende rots die meteen de toegang bleek tot een grot. Omdat je nooit weet wat er in de grot is, had ik mijn kamp maar dicht bij de ingang gemaakt. De dag daarna was de storm gaan liggen en kon ik eindelijk een warme maaltijd maken. En toen gebeurde er iets vreemd. Op mijn vuurtje stond een stoofpotje te pruttelen van aubergines, tomaten, geitenvlees, look, afijn, ik zal het recept wel eens doorgeven, maar toen ik aan de ingang van de grot ging staan omdat ik toch iets moest doen terwijl mijn gerecht aan het stoven was, rook ik opeens barbeque en ik zag nergens een rookpluim. Ik ben toen terug naar mijn vuurtje gewandeld en de geur bleek uit de grot zelf te komen. Toen ben ik voorzichtig de grot ingelopen en na een scherpe bocht naar links stond ik in een huiskamer. En daar zat een man een flinke barbeque te bereiden op een groot rooster boven een kampvuur.” “En dat was de Yeti?” “Louis heet-ie.” “Ah Louis Yeti..” “Zo is het. Dus ik was de verschrikkelijke sneeuwman per toeval op het spoor gekomen. We hebben samen heerlijk genoten van de barbeque en ik heb hem mijn stoofpotje cadeau gedaan.” “Maar wacht eens, hoe kon je nu weten dat het de echte verschrikkelijke sneeuwman was?” “Wel, dat is me maar pas naderhand duidelijk geworden. Omdat er in die streek toch niets te doen is, hebben we ons maar bezig gehouden met de nationale sport, sneeuwmannen maken. Wel, ik kan jullie verzekeren dat ieder kind in staat is om een betere sneeuwman te maken dan Louis dat toen heeft gedaan. Hij heeft zijn naam als verschrikkelijke sneeuwman-man echt wel verdiend. En nu zou ik graag opstappen jongens, want thuis wacht de boze heks.”
Vorig sprookje