De jury bestond uit 125 gerenommeerde verhalenkenners van over de ganse wereld. Eén van hen was zelfs een regelrechte afstammeling van Hans Christian Andersen, en enkelen beweerden voorouders te hebben die terug gingen tot aan de gebroeders Grimm, maar daarover was toch wel twijfel. Heel wat kandidaten waren al de revue gepasseerd, met wisselend succes. Het verhaal dat nummer 18 vertelde was op zich sterk, maar hij vertelde het met horten en stoten, en zo ging het helemaal de mist in. Een andere, nummer 45, gebruikte zoveel gebaren dat de aandacht van de kern helemaal weg was, en nadien wist niemand nog waar ze het over had gehad. Nummer 89 vond zichzelf zo grappig, dat hij om de haverklap in een hinnikende lach uitbarstte. Finaal moest hij van het podium worden weggedragen. Nee, het zag er dit jaar niet goed uit. De jury zat somber voor zich uit te kijken, toen Benny de trap opging. “Ik ben Benny.” zei hij zacht. “Ik heb het nummer 125 en ik ga u vertellen over mijn wandeltocht langs de markt.” En hij begon. Eerst deed hij het relaas van zijn vertrek thuis. Hij omschreef de kleren die hij had uitgezocht conform de specifieke kleuren van de ochtend, want hij wou opgaan in de dag. Dan gaf hij een overdonderende impressie van de geuren die hij opsnoof toen hij de buitendeur opendeed en de wandeling naar de markt inzette. Daarna gaf hij een gedetailleerde omschrijving van het spectrum aan kleuren die hij in de ochtendlucht kon zien. Bij de markt aangekomen, gaf hij een aanzet tot het totaalbeeld door de mix aan geluiden, kleuren en geuren in één gebalde zin neer te zetten. Een paar juryleden werden onwel en moesten zich even verwijderen. En dan de markt zelf. Als iemand die een zorgvuldig ingepakt breekbaar voorwerp langzaam ontdoet van zijn verpakking, ontvouwde Benny voor het voltallige publiek iedere vrucht, ieder dier, dood of levend, iedere mens in zijn rol als koper of aanprijzende verkoper, ieder stalletje, elk kraam. Beschrijvingen van het complexe geurenpalet van honderden snijbloemen, de symmetrie van gekist fruit, het geklos van zware schoenen op de kasseien, kopergeld dat uit een portemonnee ontsnapte en rinkelend op de grond stuiterde, kleren die in rij als banieren op lange ijzeren baren waren opgehangen, het passeerde allemaal de revue. En opeens was het verhaal voorbij. Er volgde geen applaus, want niemand in de zaal dierf de sfeer verbreken. De jury ging in beraadslaging en koos Benny als winnaar met 124 stemmen tegen 1.
Het jurylid dat had tegengestemd, was die dag zwaar verkouden. Hij had dan ook geen neus voor dat soort verhalen.