Het beleg van Witbrood is geen onversneden succes geworden. De messen waren voldoende scherp geslepen en iedereen was klaar voor de strijd, maar het is bij een paar slaatjes gebleven. Het is dan ook een ‘boulot’ en zeker geen doordeweekse taak voor gewone soldaatjes. De huurlingen van het nabijgelegen Quotidien waren nochtans goed gekneed voor het gevecht maar ze hebben in deze hun boterham zeker niet verdiend en ook al was daarvoor het kruim onder hen opgeroepen, het bleef een platte koek. Hier en daar gistte het wel, en er waren wat straatschermutselingen, maar echte gewonden waren er niet, hoogstens een paar cadetten die wat sneetjes hadden opgelopen. Daar kwam nog bovenop dat de hoofdman van de huurlingen krenterig deed over het loon. Op een bepaald ogenblik zijn de huurlingen zelfs verplicht geweest om hun pistolets in te leveren. Daar was geen spelt tussen te krijgen. Nee, het was maar een lauw baksel daar in Witbrood. Het deed zelfs bij een paar strategen, die snel een vergadering hadden belegd, dat lukte dan weer wel, de vraag rijzen: “Werden hier soms zoete broodjes gebakken?” Nee, een antwoord hierop is broodnodig. De huurlingenhoofdman, die vroeger broodmager was, heeft nu de contouren van een broodpudding. Kan iemand daar een ficelle aan vastknopen? Maar zoals het overal gaat zien vooral de geschiedschrijvers hier brood in. Het boek over het beleg gaat overal als warme broodjes over de toonbank.
Maar ook dat beschimmelt. Wie heeft er tegenwoordig nog een Brood in huis? Of kocht je een misbaksel? Ach, goed beleggen, het is een kunst op zich.