“Dus,” zei vader tovenaar geduldig, “Je hebt mijn betoverboek genomen en zomaar lukraak eender wie in huis beginnen betoveren.” “Néé!” riep de zoon, “Ik heb, dat geef ik toe, de poes willen veranderen in een kapstok, dat leek me wel wat. Maar toen kwam grootmoe binnen en ik sprak de spreuk over haar uit. En omdat dat zo plezant was, heb ik gelijk ons jongste broertje en de buurman die ook kwam binnengelopen ook maar veranderd in een kookpot en een vuilblik.” “En dat was nog niet genoeg, want dan heb je ook nog een paar familieleden gaan betoveren in de andere kamers van het huis. Je kreeg er niet genoeg van, zo te zien.” En vader overschouwde het vreemde tafereel. Er stond naast mekaar een kookpot, twee bloempotten, een kapstok, een melkkruik en een sigarenhouder. En ik vergeet nog het peper-en-zoutstel. En het vuilblik. En de frigobox, ook nog. “Dan zal ik maar eens aan het werk gaan zeker!” zuchtte hij en hij hief zijn toverstaf hoog en begon allerlei sissende klanken uit te spreken. Terstond kwam er een gigantische rookwolk in de kamer, vol met spetterende flikkerlichtjes en tien seconden later trok de wolk weg alsof er een afzuigkap overuren had gemaakt. De vloer in de kamer was leeg, alleen een fameuze stapel glazen potjes met een glimmend deksel bleef achter. “Wat is dat nu? Wat is er fout gegaan? Waar is de familie?” vroeg vader zich af terwijl hij verbijsterd naar de potjes keek. “Hahaha!” gilde de zoon, “Eén april, één april! Ik heb niemand betoverd. Ik heb wat huisraad bij mekaar gezet en je bent er toch maar mooi ingetuind. Eén april, één april!” En hij bleef als een ontspoorde indiaan ronddansen in de kamer. Vader tovenaar nam een potje op en las op het deksel: ‘Beluga kaviar. Premium quality’. “Hum!” zei hij, “Wat een toeval toch. Maar die zijn van mij!” En hij nam zijn staf en veranderde zijn zoon in een paarlemoeren lepeltje.
Grapje!!!