“Dus u wou een gepersonaliseerd sprookje bestellen.” zei de schrijver. Hij hing aan de lijn met een man die zo rijk was als de zee diep is, en doe daar nog maar de helft bij. “Ja,” zei de man ongeduldig, “en ik heb zo al een paar ideeën.” “Laat horen.” zei de schrijver rustig. “Wel,” stak de rijke man van wal, “Ik dacht zo aan een tropisch eiland waar een bron is die nooit opdroogt en waar ik de eigenaar van ben, allez van het ganse eiland eigenlijk. En daar ben ik heer en meester en kan ik iedereen laten drinken van de bron, want die bron schenkt je gegarandeerd een eeuwige jeugd. En dan zou ik ook nog wat vriendinnen in het sprookje willen stoppen , zodat ik, als het in boekvorm uitkomt, aan hen cadeau kan geven. Maar ik zou per vriendin een versie laten maken, want ze zijn nogal jaloers op mekaar, en zo kan ik ze een beetje… hoe zal ik zeggen, een beetje sussen eigenlijk. En dan dacht ik ook nog aan een paleis waar alle kamers zich aanpassen van het ogenblik dat er iemand binnentreedt. Stel dat er iemand komt die bijvoorbeeld graag antiek ziet, dan staat die kamer ineens vol antiek… Volgt u mij?” “Huhum.” zei de schrijver, “Ik ben aan het noteren. Verder nog iets?” “Nee,” zei de rijke man, “ Tot daar mijn wensen, ziet u, ik heb mijn fantasie nu al tot de bodem uitgeperst, maar misschien komt u nog op een paar leuke ideeën. Tenslotte heeft u met deze informatie toch al wat zicht op mijn dromen.” “Wees daar maar zeker van.” dacht de schrijver en hij vervolgde luidop: “Kan u de prijs voor een gepersonaliseerd sprookje wel betalen, mijnheer?” “Ja natuurlijk!” riep de rijke man, “Noem uw prijs en ik stort het bedrag onmiddellijk op uw rekening. Geld speelt hier geen rol. Hoeveel?” Het werd even stil aan de andere kant voor de schrijver terug sprak: “Dat zou neerkomen op 100 gouden tranen van de zilveren tijger in het diepe bos van de ochtendmaan gelegen naast het elfenspeelveld.” Nu werd het stil aan de kant van de rijke man. “Wablief!” barstte hij los, “Ben jij gek of wat? Hoe kan ik daar nu aan komen? Wat is dat nu voor een stupide voorstel… Dat heb ik nog nooit gehoord, en ik doe al dertig jaar zaken mijnheer. Ik kan het zelfs al niet meer herhalen wat u vroeg. Waarom noemt u niet een bedrag in dollars of zo, of goud voor mijn part, dat staat in no time op uw bankrekening. Dit is waanzinnig! Op die manier leiden onze onderhandelingen tot niets.” “Dat dacht u maar,” zei de schrijver in gedachten, “Hier zijn me een hoop nieuwe ideeën gratis aangereikt voor een volgend verhaal.” En met een droge klik legde hij de hoorn op de haak en trok de stekker uit het stopcontact.
Vorig sprookje