Een bushalte op een rustig plein. Twee wachtende passagiers op het bankje van het bushok. Een wat oudere grijze dame in stijlvolle, maar gedemodeerde kledij. Een jong meisje in een hippe outfit, met in ieder oor een dopje van een MP3-speler.
De oude dame buigt zich opzij naar het meisje en vraagt haar iets. Het meisje trekt een dopje uit haar linkeroor en terwijl in het andere oor de muziek in mono doorjengelt antwoordt ze iets te hard: “Wat zei u?” De oude dame glimlacht minzaam en herhaalt haar vraag: “Hebt u ooit gehoord van de koningin zonder meer?” Nu neemt het meisje het andere dopje ook uit haar oor, kijkt de vrouw bevreemd aan en zegt langzaam: “Nee, hoezo? Is dat dan een koningin die geen meer heeft? Wat ben je trouwens met een meer?” De oude vrouw kijkt ernstig voor zich uit en zegt: “Mijn lieve kind, de mensen weten niets af van de adel, geloof me. Maar ik wil het je wel vertellen.” En zonder te wachten op een akkoord van het meisje steekt ze van wal: “Een koningin zonder meer is een vorstin die niemand rondom zich heeft, een beetje triestig. De meeste koninginnen hebben een entourage en dragen de titel ‘Koningin met een Volk’. Maar de koningin zonder meer waar ik het over heb, heeft echt niemand. Ze slijt haar dagen in een oud, uitgeleefd kasteel. Nu heeft ze de laatste tijd wel weer sporadisch bezoek, van een gravin. Maar die kan er ook niet altijd zijn want ze is gehuwd met een Baron met Teveel, en die wil haar ook altijd bij hem hebben. Een beetje een moeilijke situatie. Maar misschien komt er wel beterschap, want… Oh daar is mijn bus al.” zei de oude dame en ze stapte kwiek op. Het meisje keek haar met open mond na terwijl de vrouw aan de chauffeur haar abonnement toonde.
En toen zag ze dat de dame een kaartje had laten liggen op de bank van het bushokje. Het meisje nam het op en rende naar het voertuig, maar de deuren waren al toe en de bus trok snel op. “Hé mevrouw!” gilde ze nog, “U hebt wat laten liggen!” Maar de straat was alweer leeg. Het meisje liep terug naar de bank en bestudeerde het kaartje. Het was roomblank met een gouden randje. In sierlijk handschrift in zilveren letters stond er:
Gabriella Op’tVerhael, Gravin met Minder.