Twee mannen stonden in de coulissen van een sprookje te wachten tot ze moesten meedoen. Ze hadden beiden een verzorgd maatkostuum aan, de ene zwart met een krijtstreepje, de andere donkerblauw. “Vreselijk, hé collega, dat wachten.” brak de ene de stilte. “Ja” antwoordde de andere, “Daar zegt u wat!” “Welke rol speelt u in dit sprookje?” doorbrak de ene alweer de stilte. “Ik ben de bedrijfsrevisor van de koning en u?” “Ik ben de boekhouder van de prinses.” “Wat een toeval. En doet u dit dikwijls, zo meespelen in een verhaal?” “Ja, eigenlijk nee, want de rol van boekhouder komt niet zoveel voor in sprookjes, maar deze keer…” “Oh, vandaar…” En de stilte viel terug. Terwijl ze wat heen en weer liepen te drentelen, kwam er iemand voorbij met een poezenmand in de ene en een paar laarzen in de andere hand. De blik van de twee wachtenden kruiste even en ze wisten dat ze dezelfde gedachte deelden: “Wat een vreemde rekwisieten toch.” En ze begonnen terug rondjes te lopen. Plots zei de bedrijfsrevisor: “Doet u nooit iets om de tijd te doden tijdens het wachten?” De boekhouder: “Ja, vroeger vulde ik wel eens een sudoku in, maar ik ben zo goed met cijfers, dat ik er onmiddellijk doorheen was. Nu fantaseer ik wat over mijn hobby.” “En, mag ik vragen wat die hobby is?” “Natuurlijk, ik verzamel alle postzegels van Atlantis.” “U meent het…” antwoordde de bedrijfsrevisor breed glimlachend. “Dat is namelijk ook mijn hobby sedert enkele weken. Hebt u soms de blauwe driehoekige ongetande dubbel, want die wil ik graag…” en onmiddellijk ontstond er een geanimeerd gesprek over postfris, dagstempels, speciale uitgaven en alles wat filatelisten zo gepassioneerd boeit.
Na ongeveer een uur keek de boekhouder op zijn klok en riep uit: “Jandorie, ik moest een kwartier geleden in het verhaal zijn. Ik ben te laat!” En hij begon te lopen en onderweg draaide hij zich om en riep nog: “Kom mee, of je bent ook te laat!” Toen ze beiden hijgend aan het kasteel kwamen was iedereen al weg. “Hoe kan dat nu?” zei de boekhouder verontwaardigd, “Ze kunnen toch wel een kwartier wachten of intussen een andere figuur wat laten zeggen.” Maar hoe ze ook zochten, van het sprookje was niemand meer te vinden. Teleurgesteld zijn ze dan maar afgedropen.
En zo komt het, dat wanneer u “De gelaarsde kat” herleest, u daar noch een boekhouder, noch een bedrijfsrevisor in zal tegenkomen. Jammer, doch helaas.