Aladdin zat in zijn paleis te mokken. Het ging niet goed met de zaken. Zijn vrouw was halsoverkop vertrokken met een oliemiljardair, al zijn aandelen waren tot de bodemprijs gezakt en de wachten gingen regelmatig met mekaar op de vuist omdat ze al maanden geen loon meer hadden gekregen. Eigenlijk was hij praktisch blut.
“Tja” dacht hij somber, “ik moest en zou per se in het paleis van de sultan wonen en met zijn dochter trouwen. En ik moest ook zo nodig nog willen meespelen in een film over mijn leven. Maar ik heb nooit een diploma boekhouding gehaald. Weet ik veel van financiën.” En zo sombreerde hij maar voort. Hij begon rusteloos rond te wandelen in zijn immense woonkamer toen zijn oog viel op een olielamp, dé lamp!
“Maar wacht eens! Als ik nu de geest terug oproep kan hij mij misschien helpen!” zei hij zacht voor zichzelf. Hij pakte de lamp op, nam ze mee naar de keuken en wreef ze op met een stukje keukenrol. Na luttele seconden verscheen de geest. “EINDELIJK!” riep de geest, “Ik dacht dat ik nooit meer uit die lamp zou komen. Wat heb je al die tijd uitgespookt zonder mij?” “Ja sorry geest, maar ik was euh, nogal druk bezig.” “En nu heb je tijd voor me of wat? Heb je misschien iets nodig?” “Wel, nu je er zelf over begint, ik zou wel wat cash kunnen gebruiken.” “Cash, wat is dat? Dat ken ik niet!” donderde de geest. “Wel, contanten, pecunia, duiten, rooie ruggen, flappen, poen, allez geld eigenlijk…” “Geld!” fulmineerde de geest, “moet ik daarvoor uit die ******** lamp komen, jij bent een echte geldwolf, en meer nog, de enige wensen die je nog overblijven zijn de volgende: een altijdstartende grasmaaier, twee ton hondenbrokken of een abonnement op het staatsblad. Kies maar uit.” “Maar daar kan ik niks mee, geest.” zei Aladdin zuchtend, “ik wil geld, jij kan dat toch bezorgen.” En terwijl de geest een aanloop nam en gierend door het veluxraam voorgoed verdween gilde hij nog ten antwoord: “Dan had je destijds maar een spaarlamp moeten vinden!”