Louis was apetrots toen de redactie hem opdracht gaf om een interview te doen met de enige echte ijskoningin. Maar hij verstijfde wel even toen hij, in tegenstelling tot zijn verwachting, moest aanbellen bij een eenvoudige rijtjeswoning. Hij keek nog eens op zijn papiertje, ja het adres klopte, maar toch, hij had iets groter, iets paleisachtigers in gedachten. De deur werd opengedaan door een fragiel meisje met witblonde haren. “Ja?” zei ze met een tinkelende stem. “Ahum, ben ik hier bij de ijskoningin?” bibberde Louis, want het was verdomd koud buiten. “O ja hoor, komt u toch binnen.” en links en rechts kijkende volgde hij het meisje door de sobere hall tot in de woonkamer. Die was smaakvol aangekleed met alles wat met ijs te maken had. Er stonden en lagen overal ijsberen, maar ook een volledig uitgerust ijskarretje, en zelfs aan de ramen hingen ijspegeltjes die een zacht blauw licht verspreidden. “Zet u!” zei het meisje, “Kan ik u een hoorntje aanbieden? Ik heb drie verschillende smaken.” “Nee, dank u..” prevelde Louis, “ik heb een probleem met lactose.” “Oh!” zei het meisje teleurgesteld, en het werd even stil. “Maar misschien wilt u wel een sorbet?” “Ik weet niet wat dat is, maar als er geen melk in zit..” “Nee, hoor!” zei het meisje opgewekt, “Ik maak iets moois voor u.”. Ze drentelde weg richting keuken. Iets later kwam ze terug met een vervaarlijke constructie, waar bovenop een takje munt wiegde. “Smakelijk!” zei ze, en ze ging in de zetel zitten recht voor Louis en keek met opgetrokken knieën en haar handen onder de kin toe hoe Louis de heerlijke sorbet langzaam weglikte.
Het werd achteraf nog een leuk interview over wedstrijden, miss-verkiezingen, meisjesdromen en toen Louis nadien in de auto zat op weg naar huis dacht hij plots: “Wat vreemd, toen ik hierheen reed had ik het echt koud en nu voel ik me helemaal ontdooid…” Louis voelde eens aan zijn warme wang waar de ijskoningin zacht een kus op had gedrukt bij het afscheid.