Het was laat. Veel later dan ik dacht.
De bibliotheek was al lang gesloten.En ik zat geboeid gebogen over de memoires van ridder De Quiryn. Een parel van een boek. Wat ik als bibliothecaris spijtig genoeg nog nooit in handen had gehad.En toen opeens hoorde ik een stem.
“Hé, wanneer word ik nog eens uitgeleend? Of is dat nooit meer of wat?”
Ik schudde mezelf los van de avonturen van ridder De Quirin en tuurde in het duister. Een miljoen boeken staarden me ruggelings aan. En ééntje had me toegesproken, blijkbaar.
“Ja, ik sta hier ook maar te verstoffen, komt er nog eens iemand die me wil lezen?”
Ik wist niet direct wat te antwoorden omdat ik, één, niet wist over welk boek het ging en twéé, ik geen antwoord had.
“Ach, er komt een dag dat iemand je ontdekt en je persé wil lezen.” probeerde ik.
Vergeefs.
“Het lijkt wel of er voor sommige boeken een zekere voorkeur is.”
Ik argumenteerde terug. “Neenee, mensen komen vanalles uitlenen en dat is héél divers.” Maar ik kon het gemor niet verstommen.
Een gans rek donderde naar beneden. Gelukkig hebben we een omgevallenverzekering.