Op mijn advertentie om een degelijke butler te overhalen om hier het huishouden te komen bestieren kwam welgeteld één reactie.
Van Gerrit. De wesp.
Gerrit heeft zich bij het sollicitatiegesprek heel voorbeeldig voorgesteld en hij had de nodige geloofsbrieven bij. Ik had dan ook geen moeite om overtuigd te geraken. Nog diezelfde dag is Gerrit aan zijn nieuwe taak begonnen. Dat hij van nature al een soort kleurrijke livrei heeft bespaarde me de vestimentaire kost. Misschien ben ik daar wel voor gevallen, dat kan ik achteraf moeilijk evalueren. Ik kan op dat soort dingen nogal zuinig zijn. En de eerste dag viel het echt wel mee. Gerrit zoemde door het huis en was er in de kortste keren in geslaagd om in hoeken en kanten zaken terug te vinden die ik al maanden kwijt was. Gerrit kwam letterlijk overal tussen en door. Bij bezoek deed hij netjes de deur open en liet de mensen even antichambreren in de hal. De meeste bezoekers keken wel vreemd op dat ik een wesp als butler had maar zij maakten er anderzijds heel beleefd geen opmerkingen over. Ik was in mijn nopjes. Voor een week. Want na die week heb ik Gerrit moeten ontslaan. Waar ik had verwacht dat mijn nieuwe kracht buiten zijn ontvangstcapaciteiten ook wel wat orde zou houden in deze woonst bleek dat een flagrante misvatting. Mijn kleren, om maar iets te noemen vormden in de slaapkamer een ordeloze berg en in de keuken kon ik waarlijk met moeite nog iets terugvinden. Het bestek lag chaotisch door mekaar én op plaatsen waar ik het nooit zou zoeken. En zo ging dat met alles.
Toen ik bij de eenzijdige arbeidscontractverbreking Gerrit streng bevroeg over dit slordige gedrag keek hij beschaamd naar de grond. Zijn verantwoording was: “Excuseer, mijnheer, maar het is sterker dan mezelf, iets uit mijn jeugd waarschijnlijk. Ik ben namelijk opgegroeid in een nest.”