“Hé ho, jij hebt een blauw oog!”
“Jajaja, dat heb je goed gezien.”
“Hoe kom je er aan?”
“Ach… jij gelooft toch nog steeds in sprookjes, niet?”
“Ja natuurlijk. Ik ben de laatste om dat concept te verlaten.”
“Dus, in sprookjes gebeuren de meest onwaarschijnlijke dingen en komen je mooiste dromen uit.”
“Ik weet niet waar je naartoe wil, maar dit klinkt allemaal nog redelijk aannemelijk.”
“Wel, ik heb me de laatste tijd gespecialiseerd in het ontleden van vrouwenblikken en vooral van de beloftes die er achter zitten.”
“Ik denk dat ik al licht in de verte zie…”
“Neenee, dat kan je nog niet weten. Maar om verder te gaan, onze buurvrouw hiernaast groet me elke keer als ik haar tegenkom.”
“Logisch. En beleefd.”
“Ja, en toch, ik ben haar blikken gaan ontleden en ik meende daar een onstuimige drang in te zien, iets geweldigs. Naar mij toe dus… Een vurige… ja, hoe moet ik dat zeggen. Ze scheen me met haar ogen duidelijk te maken: ik wil jou!”
“En heb je haar dat verteld?”
“Nee, dat hoefde niet, want ik stond op het punt om dat te doen gisteren toen bleek dat zij een nog straffere gave had.”
“Welke?”
“Ze kon mijn gedachten lezen…”
“Allemaal!?”
Lange stilte.
Diepe zucht.
“Allemaal.”