De leestekens hadden een seminarie. Er stonden nogal wat punten op de agenda. Zoals altijd.
De aanleiding? Daar liep de zaal vol van. Nieuwe bezoekers van het seminarie waarvan je pakweg twintig jaar geleden het bestaan niet had vermoed.
Emoticons. Die met een air van “Wij zijn het!” de schotels hapjes leeggraaiden en de garçons tot wanhoop brachten door hun half uitgedronken glazen op het plateau te zetten als die voorbij kwamen en een nieuw glas wegritsten.
De volgende spreker vroeg het woord. Hij kreeg het woord en hield het voorzichtig vast.
“Vrien… Pardon, aanwezigen, ik wil hier vandaag met u debatteren over de toekomst van het leesteken.”
“Boeh!” riep de emoticon :(, maar hij werd tot stilte gemaand door twee beletseltekens die zich in de buurt bevonden.
“Wij worden geconfronteerd met een nieuwe groep leestekens en de vraag is, wat doen we daar mee?”
De zaal werd ongemakkelijk stil.
Het uitroepteken wou iets zeggen, maar bedacht zich. Iedereen zou toch weer denken dat het klonk als een slogan.
“Kunnen we die… nieuwe lichting niet gewoon inlijven?” vroeg het vraagteken.
De spaties schudden bedenkelijk hun hoofd. Verschil moest er zijn.
Het debat kwam los.
Het gedachtestreepje formuleerde behoedzaam dat integratie moest worden overwogen.
Deze opinie werd flauw becommentarieerd door de schuine streep.
Tot het punt zei: “We hebben een punt bereikt, ja sorry, ik spreek voor mezelf, maar we moeten hulp inroepen van buitenaf.”
“Ik voel me nochtans heel welkom hier vandaag dankzij de ‘komma’.” bralde een halfdronken ;)))
Het punt antwoordde beslist: “We gaan raad vragen aan de ampersand.”
Daar hadden de emoticons niet van terug.
Dit was duidelijk een koppelteken.