Nu overal bekend is dat het gave gravinnetje de prijs van ‘De meest saaie persoonlijkheid in de sprookjeswereld’ heeft gekregen wil Koen haar wel eens gaan opzoeken.
Om er een artikel over te schrijven in ‘Het Sprookjesblad’.
Want Koen is allang stiekem fan van haar en ja… een beetje weg van haar ook.
Met een blanco schrijfbloc onder de arm tokte hij op de deur van het gravinnenverblijf.
Tot zijn verbazing komt zijn visioen zelf de deur opendoen.
“Waarmee kan ik u van dienst zijn?”
“Mijn naam is…” Ja, hoe was zijn naam ook alweer?
“Ik kom u interviewen voor ‘Het Sprookjesblad’!”
“Kom er in.” zei het gravinnetje droog en zonder op hem te wachten slenterde ze de gang in.
Koen volgde en tot zijn verbazing stapten ze binnen in een klinisch coole ruimte. Het leek wel een wachtkamer.
Hij nam zijn blocnote, zette zich professioneel kijkend in een stoel en begon het interview.
Wat een regelrechte ramp werd.
Omdat Koen zijn aandacht niet bij zijn werk kon houden.
En tegelijk merkte hij niet dat het gravinnetje eigenlijk niets te vertellen had.
Bij momenten zaten ze apatisch naar mekaar te staren.
“Oeps, sorry, volgende vraag!” Koen werd met een schok wakker.
Maar alweer geen deftig antwoord van de andere kant.
Drie weken later op de redactie.
“Zeg, ik heb gehoord dat je iets begonnen bent met het gravinnetje?”
“Laat ik het zo stellen, ik was eerst weg van haar maar nu ben ik echt weg van haar.”
“Hazo! Interessant.”
“Is dat zo?”