Mireille had het gaatje gevonden. Het gaatje waarmee ze de toekomst kon zien.
Maar ze had nog niet durven kijken.
Omdat ze nogal schrik had van de toekomst.
Daarom vroeg ze aan Maarten om even mee te komen.
“En waarom durf je niet te kijken?” was de laconieke reactie van Maarten.
“Je weet maar nooit wat je ziet. Misschien willen we dat niet weten.”
“Dan kijk ik wel even eerst.” Maarten als de stoere jongen.
Dat had Mireille wel graag.
“Wat zie je?”
“Wacht even, er gebeurt wat.”
……..
“Maar wat zie je dan?”
“Nog eventjes. Ja. nu zie ik het duidelijk. Het zijn een pak mensen die toekomen.”
“En wat zie je nog?”
“Een… nog… even, hier heb ik het. Veel mensen die niet toekomen. Duidelijk. Veel mensen die niet toekomen.”
“En dat is de toekomst?”
“Voor een aantal wel, voor een groot deel niet.”
“Toevallig geen uitkomst te zien?”
“Nee.”