Ook dit jaar zaten de paashazen samen met de klokken van Rome.
Evenals de vorige jaren was het alweer geen luchtig debat.
“Jullie brengen de eieren, maar willen jullie ze dan wel duidelijk uitstrooien alstublieft? Ik ben vorig jaar wel twee uur bezig geweest om…”
“Wij zijn afhankelijk van de wind en ik kan in deze niets garanderen.” was de repliek van één van de klokken.
“Maar besef je wel dat dat voor ons een gigantische zoektocht wordt? Ik heb vorig jaar notabene 65 kippeneieren geraapt voor ik besefte dat het geen paaseieren waren maar doordeweekse exemplaren?”
Hoongelach bij de klokken.
“Ik mag hopen dat je ‘puur’ kan onderscheiden van ‘ melk’.” gooide een klok er snerend uit.
“Wacht hé jongens!” stampte een haas met zijn poot op tafel. “We kunnen jullie altijd boycotten en met iets nieuws komen.”
De klokken keken mekaar verrast aan.
“Iets nieuws? Na al die tijd?”
“Waarom niet? Wij hadden gedacht aan paaskaas. En dat klinkt nog ook. En die kunnen wij makkelijk tot bij de kindjes rollen. Maar jullie hebben dan een probleem. Want dat weegt.”
De klokken smoezelden wat onder mekaar en trokken zich dan voor de echte beraadslaging terug in het klokhuis.
Na een paar uur zijn ze er uit gekomen.
En weer hebben de klokken toegegeven. Het zijn toch soms zo’n vijgen…