De man stond plots met een microfoon voor de argeloze voorbijganger.
“Mag ik vragen, wat is uw favoriete sprookje?”
“Da’s moeilijk!”
“Dank u!”
En weg was hij.
“Mag ik vragen, mevrouw, wat is uw favoriete sprookje?”
“Ik heb echt geen tijd hoor.”
“Dank u!”
En weer spurtte de man weg.
Later zat hij uit te puffen op het hoofdkwartier.
“En, Devreeze, wat levert ons onderzoek op?”
“De meeste mensen antwoorden spontaan.”
“Dus ze geven direct antwoord, zonder aarzelen.”
“Dat zei ik net, ja.”
“Dus ze kunnen onmiddellijk zeggen…”
“Wat hun favoriete sprookje is.”
“Heb je veel mensen kunnen bevragen?”
“278 op een voormiddag.”
“Dat is meer dan behoorlijk. Dat is veel zelfs. Daar kunnen we mee verder. En wat was de grootste gemene deler?”
“Sorry.”
“Wat?”
“Sorry! Dat is het antwoord wat meest voorkwam.”
“Ken jij dat sprookje?”
“Nee, maar we zijn aan het zoeken. Misschien gaat het hier over een onomatopee.”
“Sorry?”
“Ja.”