De man, de vrouw en de twee kinderen zeulden elk een valies mee, ieder op zijn maat toegesneden, dat moet ik er wel bij vertellen.
“Is het nog ver naar Schimmerput?” vroeg de jongste. Een logische vraag want hij werd moe.
“Nee,” zei vader, “Achter de volgende heuvel kan je Schimmerput zien liggen. Maar het is misschien wel eens tijd om uit te rusten. En dan vertel ik jullie iets.”
Met een welgemeende “Pff!” lieten de andere drie gezinsleden hun koffer zakken en ze zetten zich neer in het gras.
Vader bleef rechtstaan en overschouwde het landschap.
“Papa, waarom gaan we eigenlijk verhuizen naar Schimmerput? Het was toch leuk waar we woonden?” vroeg het meisje braaf.
Vader knikte tegen de verte voor hij antwoordde.
“Dat is zo, maar mama en ik hebben besloten om ons een nog betere toekomst te geven.”
De kinderen keken omhoog naar hun vader en wachtten op het vervolg.
“Schimmerput is ideaal om te wonen. En het heeft me een hele tijd gekost voor ik toelating kreeg. Papieren en zo, dat kennen jullie wel… nee natuurlijk kennen jullie dat niet.”
Vader tuurde achterom alsof hij dwars door de heuvel kon kijken.
“Ik heb een tijd geleden iets ontdekt, per toeval. Wie in Schimmerput woont, blijft het ganse jaar even oud.”
“Dat was waar wij woonden toch ook. Je wordt toch maar een jaartje ouder op je verjaardag.” Dat was het jongetje die snedig wou zijn.
“Jaja, maar zoals ik zei, je wordt géén dag ouder tot je verjaardag, dus tot die tijd blijf je er exact hetzelfde uitzien. En dan… pats, ben je een jaar ouder.”
“Dat kan toch tegenvallen!” opperde het meisje die al verder dacht aan de consequenties.
“Dat is waar, maar er is iets wat ik nog wou vertellen. Soms gebeurt het dat er iemand niét ouder wordt. Wanneer de verjaardag door iedereen wordt vergeten. En dan blijft die even oud voor nog een jaar.”
“Gebeurt dat veel?”
“In Schimmerput wel!”
“Jamaar papa, waarvan gaan wij daar dan leven?”
“Hoezo?”
“Jij bent toch taartenbakker?”
“Ach, ik vind wel wat anders.”
Moeder knikte instemmend. Haar jongetje.