Er was een veiling.
En omdat de koningin een bijdrage wou leveren had ze zich verlaagd om naar de kelders te gaan en daar eens te kijken wat er zoal weg kon.
Toen de catalogus verscheen konden de inlanders zich ondermeer vergapen aan een domper om op de feestvreugde te zetten (nooit gebruikt, puntgaaf).
Maar de koningin had duidelijk opgeruimd.
Er was ook nog een koninklijk verzetje. Dat was een beetje versleten maar toch nog in redelijke staat.
Twee exemplaren van ‘Royale gift’ zagen er eerder sober uit, maar wel mooi uitgestald.
Er werd ook een potje aangeboden met ‘Koninginnebrij’ maar de inhoud scheen niet zo belangrijk, want door de veilinghouders was er vooral een potje van gemaakt.
Iets onduidelijk werd aangeboden als ‘Maille-statisch’, en toegegeven, het bewoog niet, zoals verwacht, maar kenners zagen hier een vervalsing in de aanbieding.
Op de cover van de catalogus stond een afbeelding van de koningswens.
Ettelijke malen geuit, maar niet in vervulling gegaan.
Daar werd het hardst op geboden.