Op de snel-snel georganiseerde bijeenkomst waren verzameld: Juffrouw Mazurka, mijnheer Foxtrot, freule Polonaise, jonkvrouwe Walz, de courtisane Can-can, signorita Chachacha, de oude weduwe Bostella, de jonge Quick-step, die in de plaats van zijn vader was gekomen, Melinda Stepdance (die er tussen haakjes hoogst aantrekkelijk uitzag), Woodrow Twist, Chiquita Merengue (die er uitzag alsof ze elk ogenblik kon flauwvallen), de zusjes Samba (van top tot teen in het bananengeel), papa Reggae die zich al van bij het begin heel ongemakkelijk voelde in het gezelschap, een dozijn dansers van de Ballroomfamilie, en tenslotte de hooghartige vrouw Paso Doble, die constant met haar waaier zat te frunniken.
De oude weduwe Bostella nam het woord. “Beste vrienden, wij zijn hier bijeengekomen omdat we niet meer weten op welk been we in deze maatschappij moeten dansen.” Iedereen knikte, dat had ze goed gezegd. “Stijl is een vies woord geworden heden ten dage.” Er werd niet meer geknikt. Velen bogen het hoofd. Het was waar. Stijl kende een absoluut dieptepunt. “Ik stel dan ook voor dat we het roer resoluut omgooien en gaan voor een nieuwe, universele dansstijl.” Hier zag je een pak wenkbrauwen fronsen. Dat werd dansen op een slappe koord en daar waren de meesten niet toe geneigd. “Kunnen we ons niet richten op een reidans?” opperde vrouw Paso Doble voorzichtig, maar toen ze de reacties van een paar aanwezigen zag, verborg ze zich al gauw achter haar waaier. “Sorry, sorry, sorry!” Dat was Benny Boogiewoogie, die te laat kwam binnenwaaien. “Heb ik iets gemist?” Iedereen keek hem aan met een blik die alleen maar misprijzen verried. “Hey guys and girls, give me a break!” was de respons van Benny. En toen vielen alle schellen van de ogen. Een break, dat hadden ze nodig. Een rustperiode die de danswereld in staat zou stellen om terug tot haar positieven te komen en orde op zaken te stellen. Intussentijd was het al breakdance wat de klok sloeg. Een overgangsperiode naar een volgende stijl, in feite.