De nieuwe werkgever van de uitgeverij Fairy-Deel stond glunderend voor zijn baas.
Die keek een beetje ontstemd op.
“Wat is er? Wat wou je vragen?”
“Ik heb de eerste tekst geredigeerd en omdat het mijn eerste tekst is wou ik u die even voorleze… voorleggen.”
“En je bent er nu al mee klaar?”
“Ja! Ik had u toch bij het kennismakingsgesprek verteld dat ik graag snel werk.”
“Dat herinner ik me nog, ja. Laat eens zien!”
De redacteur begon te lezen.
Het sprookje van het meisje dat er uitzag als een partij wasgoed die met het allerbeste wasmiddel is gewassen, en de zeven mini-schattige mensen.
Het meisje dat er erg je-ne-sais-quoi uitzag, kwam binnen in het droomverblijf van de zeven kleine mensen. Ze ging eens op een designstoel zitten en vond die wel erg goed zitten. Daarna nam ze een hap van de maaltijd die duidelijk was klaargemaakte met dagverse producten. Omdat ze daarvan een dipje kreeg, vleide ze zich even neer op één van de bedden met kantelbare hoofdsteun. Ze deed een verfrissend dutje en ging toen geheel mentaal restyled het huis uit. De eigenaars kwamen ‘s avonds terug van hun drukke duobaan en al bij het binnenkomen vielen de eerste feng shui-reflecties te noteren: “Wie heeft er in mijn leefhoek gezeten?” “Wie heeft mijn ovalen porceleinen servies gebruikt?” “Wie is er aan mijn slaapcomfort geweest?”
De redacteur legde het papier neer en keek ogenschijnlijk kalm op naar de nieuwe medewerker.
“Wie was jouw vorige werkgever ook alweer?”
“Een bekende life-stylegoeroe, mijnheer. U kent hem misschien wel van de tv.”
“Jongen, ik denk dat het sprookje hier stopt. Sorry dat het zo vlug eindigt.”
“U kan wel snel lezen, mijnheer, want het gaat hier toch over tien bladzijden tekst. Fijn om dat te horen. Ik denk dat u en ik goed gaan kunnen samenwerken.”