“Hebben we nog sprookjeswater in huis?”
“Sprookjes wat?”
“Nee, niet sprookjeswat, sprookjeswater?”
“Dat weet ik niet, wat zit er in de fles die je vast hebt?”
“Wonderwater, het lijkt wel op sprookjeswater, maar het is het niet.”
“Ja, we hebben hier zoveel flessen in huis, ik weet niet van alles waar het staat, hoor.”
“Maar help dan eens in plaats van daar te zitten lezen. Wat ben je aan het lezen trouwens?”
“Flessen ordenen in vijftig stappen.”
“Vijftig? En waar ben je al?”
“Aan stap veertien.”
“Daar zijn we ook niks mee. Maar nu ik er aan denk, heb jij die fles laatst niet gebruikt? Ik herinner me er iets van.”
“Is dat zo? Wacht eens… ja, vanmorgen, dat is juist, ik heb die gebruikt om de tuingieter te vullen.”
“Nee!”
Maar het was te laat, want toen ze naar buiten keken zagen ze dat de tuin een gigantische metamorfose had ondergaan.
De bomen stonden samen in een groep te kletsen en lachten met zwiepende takken om de mop die een den net had verteld.
In de lucht zwermden elfen met de omvang van een Afrikaanse sprinkhanenplaag. Het grasveld gedroeg zich als een kameleon, maar dan in hoogste versnelling. Alle mogelijke kleurencombinaties golfden en flitsten door mekaar.
De tuinbank waar de gieter even had op gestaan, stond relax tegen de haag een sigaar te roken, geklemd tussen twee spijlen. De bloemen sprongen haasje over en deden de gekste capriolen.
Maar het zwaarst geïmpacteerd was het water van de tuinvijver waar de gieter nog was bijgevuld. De inhoud zweefde als een grote glazen bol boven het lege bekken. De vissen zwommen zich een ongeluk om in het centrum te blijven.
“Ja sorry, maar dat mag jij gaan opkuisen, jij hebt het in gang gezet.”
“En jij dan?”
“Ik ga jouw boek lezen. Eens kijken, stap één, etiketteer je flessen. Ah, interessant!”