In Sprookjesstad zijn er etablissementen die vruchtenthee en sapjes schenken en waar je nogal wat figuren treft die aan gezelschapsspelen meedoen.
In één van die huizen kwam ik voorbij een tafel waar vier spelers zaten.
Hun conversatie kan je hierna horen (oortjes aanzetten).
“We zijn begonnen. De stukken zijn verdeeld. Ik denk dat jij, Lelijke Reus, Slechte Manieren hebt.”
“Ja, dat klopt. Hoe weet je dat toch. Hier!”
“Dank u. En jij, Pimpernelletje hebt Lef.”
“Mis poes! Het is aan mij. Ik denk dat jij Pretentie hebt.”
“Dat is juist. Snotterdepietjes, dat was wel mijn beste kaart.”
“Sorry! Hier met dat mooie ding. Even kijken… , Rosamunde, jij hebt De Grootste Moeite.”
“Nee! Kijk, dat vind ik nu zo leuk, want nu ga ik eens een mooi plaatje weghalen. Pimpernelletje, jij hebt Gezond Verstand.”
“Aiaiai… Die ben ik dan wel kwijt.”
“Spijtig voor jou. Het gaat wel goed, hé zeg!”
De andere drie keken met een blik “Vind jij dat?”
“Ik voel dat ik dringend moet passen.”
“Geen tijd voor. Doorspelen! Hum… Pocahonduras, jij zou me een plezier doen met Van Die dagen.”
“Daar moet ik je teleurstellen, want die heb ik niet.”
“Hoezo, je hebt niet Van Die dagen?”
“Ik zeg het toch.”
“Maar je hebt wel geen hersenen.”
“O jawel, die heb ik wel. Wil je die ook?”
“Liever niet.”
Ik heb niet verder geluisterd, maar ik had wel Een Ingeving.