De zoutvlakte van Usterbidjian lag er zo verlaten bij als het aanrecht in de keuken van een eerste-klasrestaurant, vermeld in alle gidsen, op een sluitingsdag. U ziet het voor u, ik zie het.
Links, rechts, voor, onder, oost, west, zuid en noord, niks te zien. Alleen een schrale wind bracht wat verandering in het landschap door lichte zoutstofwolkjes te laten ronddwarrelen.
Wit voert de boventoon in dit landschap. Geen krijtwit, maar zoutwit, dat is nog net iets pijnlijker aan de onbeschermde ogen.
Een hele tijd gebeurt er niets.
En dan in de verte, een stip.
En in de tegenoverliggende verte, nog een stip.
En die stippen komen dichterbij. Terwijl het zout vrolijk ronddanst veranderen de stippen in mensen.
Je kan stilaan de contouren zien.
Een meisje in een lange veelkleurige rok en een t-shirt in okerkleuren, een jongen in een zwarte smoking, zeer bevreemdend voor deze plaats.
Na een hele tijd komen ze samen op de plaats waar u en ik al stonden.
Ze zien mekaar wel, maar drentelen wat rond, alsof ze elk op iemand anders wachten.
“Hallo!” zegt het meisje schuchter.
“Daaaag!” zegt de jongen nog iets bedeesder.
“Wacht u op iemand?”
“Ja, ik had hier een afspraak met een meisje. En u?”
“Ik had hier een jongen verwacht die ik op een datingsite had ontmoet. Dus daar wacht ik op.”
“Juist, ja…”
Gedrentel….
“Had u met dat meisje een dresscode afgesproken? Weet je dat ze vroeger wel eens een afspraak hadden met een krant of een roos als aan… hoe zal ik zeggen, aanduidpunt?”
“Is dat zo? Dat wist ik niet. Ik heb wel iets op mijn verzoek geschreven wat ik wel belangrijk vind.”
“En dat is?”
“No smoking. Maar ik ben dyslectisch, en ik heb ‘on smoking’ getypt. Zou die jongen dat verkeerd geïnterpreteerd hebben, denk je?”
“Kijk…”