“Wij zijn gemaakt van hertsleder.” verklaarde een paar schoenen in de schoenenkast op een trotse toon.
De andere schoenenparen hadden er hun gedacht over, maar ze zwegen.
De pantoffels keken mekaar eens aan, en knipoogden.
Een paar schoenen met zwarte veters luisterde niet, want ze lagen in mekaar genesteld te snurken.
“Kan het daar wat stiller zeg?” riepen de hertslederen schoenen tegelijk.
Het snurken hield even op en werd toen vervangen door diep, zwaar ademen wat minstens zo storend was voor de rust.
“Het is lang geleden dat er nog eens een nieuw paar is bijgekomen.” opperde een paar botten.
De andere schoenen knikten met hun tippen. Het was waar. De collectie bestond al een tijd uit hetzelfde schoeisel.
“Welk weer zou het buiten zijn?” vroegen de botten.
“Geen weer voor jullie om buiten te komen,” reageerde iemand, “want de zomerschoenen gaan hier af en aan.”
“Heeft er iemand dat beeldige paar nog gezien, die rode met die stillettohak?”
Niemand gaf antwoord, want iedereen wist stilletjes wel wat dat betekende. Dat die schoenen namelijk geliquideerd waren.
“Ik heb iets gehoord over een hak die kapot was, en… verder weet ik er ook niks van.” was een opmerking die gelanceerd werd.
Er kwam geen reactie op.
“Jongens, en meisjes natuurlijk, wij hebben een verrassing!”
Alle schoenen keken richting pantoffels.
“En wat is die verrassing dan?” vroeg een paar tennisschoenen.
“We zijn dit jaar 25 jaar een paar en dat wilden we vieren. Zullen we een dansje plaatsen? Durven jullie?”
De meesten draaiden wat aan hun veters maar dat was het dan ook.
Met een welgemikte sprong gooide één van de pantoffels de deur van de schoenenkast open.
“Komaan, naar buiten met die zolen!”
En toen aarzelde niemand meer.
In geen tijd waren alle schoenen aan het dansen.
Het feest duurde tot een gat in de nacht.
Toen ze eindelijk moe maar tevreden gingen slapen was het voor hen allen duidelijk.
Zij waren in het gezelschap van twee pantoffelhelden.