De spreker had grijs haar, een lange grijze baard en was enigszins kalend. Hij droeg een lange witte jas zoals dokters dat wel eens doen, maar deze jas was zo lang dat hij tot aan zijn schoenen reikte. “Geachte collega’s…” De spreker legde zijn twee handen op het katheder alsof hij daar steun zocht, “Ik ben blij dat u allen zo talrijk bent opgekomen niettegenstaande het tijdstip hiervoor toch enigszins ongunstig was.” De niet zo talrijke opkomst vroeg zich af wat er nu precies ongunstig was aan het tijdstip, maar de spreker tuurde even op zijn voorbereidingsblad en ging verder: “De voorbije weken zijn voor mezelf en mijn team slopend geweest, maar het heeft ons een schat aan informatie opgeleverd, informatie die ik vanavond graag met u wil delen.” Hij kreeg een droge hoestbui en moest zich even afwenden. Het publiek keek afwachtend toe. Nadat de hoestbui voorbij was greep de spreker terug het katheder vast, als een redplank. “Excuus hiervoor, maar laat ik verder gaan. Ons onderzoek was er op gericht om de nog aanwezige kabouterpopulatie in kaart te brengen. Daar zijn we in gelukt, succesvol zelfs. Meer nog, we hebben een volledig determinatieproces kunnen uitvoeren en dat heeft ons tot de volgende conclusies geleid: de populatie van kabouters is nog precies dezelfde als diegene die voorkomt in de telling van professor Meckelbacher zoals hij die heeft neergeschreven in zijn studie van 1857. Dat deel van het onderzoek heeft ons zeer verheugd, want daaruit blijkt dat de kabouters op zich nog steeds kerngezond zijn, én… onder ons. Wat ons wel heeft verbaasd, en daar schrijft Meckelbacher niets over, is de variëteit die er bij de kabouters te vinden is. U kent natuurlijk allemaal bos- en tuinkabouters, maar wie van u is op de hoogte van het bestaan van holkabouters, moeraskabouters, zolderkabouters, en ik kan nog wel even doorgaan. Wij hebben ze allemaal netjes op rij gezet en in deze meen ik, namens mijn team te mogen spreken van een doorbraak die zijn weerga niet kent. Ik hoop dat de mensen in Zweden meeluisteren.” besloot hij zelfvoldaan. Toen de vragenronde achter de rug was, en de professor het telkens niet naliet om te benadrukken dat de studies rond kabouters nu wel hun orgelpunt hadden bereikt, werd de zitting opgeheven. De professor verwijderde zich een beetje zwalkend van het podium en net toen hij achter de coulissen wou verdwijnen, struikelde hij. De lange jas scheurde open en vier kabouters die de ganse tijd op mekaars schouders hadden gestaan, rolden over de vloer. Even bliksemsnel sprongen ze op en verdwenen ze, waarna ze nooit meer voor het voetlicht zijn getreden.
Vorig sprookje