“Frank, allez jong, ik ging hier juist een sprookje schrijven en dan kom jij binnenvallen met de vraag om jou er weer in te zetten. Je bent recent nog maar in een verhaal verschenen.”
“Ja, maar de mensen reageren nogal goed als ik er in kom, dat moet je toch toegeven. De commentaren zijn ronduit lovend en een paar vragen me zelfs terug, dus…”
“Wie heeft jou toestemming gegeven om in mijn commentaren te neuzen?”
“Foutje, mijnheer de schrijver, een wolf heeft een snuit en geen neus, dus ik ben in jouw commentaren gaan snuiten!”
“Dat vind ik zo mogelijk nog viezer…”
“Tot daar aan toe, had je me maar niet moeten vragen om in jouw plaats de keet in het oog te houden toen je zonodig op reis wou.”
“Zeg, als je een vriend al eens geen dienst mag vragen, waar zijn we dan mee bezig?”
“Nu ben ik opeens je vriend, terwijl je me anders maar beschouwt als een veredelde cafékennis. Waar ging het sprookje over dat je vandaag wou schrijven?”
“Wel, door jouw toedoen ben ik de ganse plot nu vergeten. Ik weet alleen de titel nog: Een groot succes.”
“Dat doet er me aan denken dat tijdens jouw afwezigheid iemand van de filmbusiness heeft gebeld omdat hij de sprookjes wou gaan verfilmen of zoiets.”
“En dat zeg je nu pas!”
“Wees blij dat ik het nog weet.”
“(met trillende stem) En heeft hij een telefoonnummer gegeven?”
“Ja, maar dat heb ik in het stof op het salontafeltje geschreven, maar ‘s middags is de kuisvrouw langs gekomen en…”
“(met bevende stem) En heb je… heb je misschien nog een naam?”
“(fier) Oh ja, want Frank heeft een goed geheugen hoor. Zijn voornaam was Ledim…”
“Ledim? Een rus dan?”
“En voluit: Ledim Callmeback. Dat zei ie. Die vind je vast wel terug in de gouden gids. Ik ga er vandoor. Toedeloe!”