“Dag dokter, ik ben verwonderd.”
“Ik zie het ja… en nog niet min. Hoe is dat gekomen?”
“Wel, ik liep op straat en ik zag opeens de prinses van mijn dromen, maar die boom die op mijn weg stond, zag ik niet.”
“U bent erg verwonderd, maar dat gaan we direct verhelpen, zuster zoek het verband, wil u? En u mijnheer, u voelt zich natuurlijk terneergeslagen?”
“Zo kan u het wel stellen ja…, maar u bent dan ook welstellend, als dokter bedoel ik.”
“Laat ons bij de diagnose blijven alstublieft. Is er nog iets gebeurd, want ik merk hier en daar wel…”
“Ja, de onverwachte aanwezigheid van mijn droomprinses heeft me geraakt.”
“Geraakt? Waar precies?”
“Hier dokter, u mag daar zeker niet op drukken, want… AU! Dat doet pijn.”
“Dat dacht ik al. Zal ik het zeggen? U bent lichtgeraakt.”
“Lichtgeraakt? Dat zou wel eens goed kunnen, want toen ik haar zag, was er een flits en toen was ze weg.”
“Ziet u wel!”
“Ja, dat wel, en vrij goed zelfs.”
“Kijk, een patient zoals u, daar kan ik mee lezen en schrijven.”
“Willen we dan het volgende afspreken dokter, u schrijft en ik lees.”
“Daar ben ik al mee bezig, mijn beste, haal uw centen maar al boven.”
“Ik ben zo terug, dokter even een paar verdiepingen zakken en dan kom ik snel terug.”
“Daar reken ik op!”