In weinig sprookjes zal je iets lezen over de Bemoeial. Zelf ben ik er nog geen tegengekomen. Omdat ik het voor een sprookjeswezen niet leuk vind dat hij nergens een rol krijgt, hoe klein ook, ben ik hem gaan opzoeken. Hij woonde heel alleen en buren die ik vooraf voorzichtig polste over zijn karakter, weigerden elke commentaar. Ik zag in hun ogen zelfs een zekere tegenzin, weerzin om over de Bemoeial te praten. Hoe eenzaam kan iemand zijn.
Ik had een gedrocht verwacht, maar de man die voor mij de deur opende en me binnenliet in zijn eenvoudige woonst zag er hoogst beminnelijk uit. Had ik me soms van adres vergist? Maar nee, want op de vraag of hij de Bemoeial was, kreeg ik direct een affirmatief antwoord. We gingen er eens gezellig voor zitten. Ik kreeg een kopje sterke geurige koffie en een schaal met heerlijke koekjes en algauw ontspon zich een boeiende conversatie. Op een bepaald ogenblik zei mijn gesprekspartner, net toen we het hadden over het werkstatuut van sprookjesfiguren: “Ik vind dat u daar eens wat moeite voor kon doen, want u hebt daar toch een vinger in de pap, niet?” Ik kleurde een beetje, want ja, ik had wel iets te zeggen, maar ik ben nu niet zo’n doordouwer, dus reageerde ik: “Dat zal ik zelf wel beslissen… u kan mij raad geven, maar ik doe toch wat ik wil, denk ik.” “Natuurlijk!” zei hij slijmend, “ Je bent een vrij mens, maar je zou toch wat meer body kunnen tonen, je ziet er al niet echt charismatisch uit. Trouwens, let een beetje op, want het is al je vijfde kop koffie en elke dokter zou je aanraden om het daar wat rustig aan mee te doen.” Nu werd ik echt boos. “Jij gaat mij vertellen hoeveel koffie ik mag drinken! Nu nog beter? Nog iets wat je me wou vertellen?” “Maar beste vriend, dit is pure bezorgdheid. Je hebt er geen idee van hoeveel mensen zelf niet weten wat goed voor hen is. Ik wil je alleen maar helpen. Je zou trouwens eens een goede kleermaker moeten bezoeken want in het kloffie dat je nu aanhebt, kan je je toch niet overal vertonen. Zelf zit ik er niet mee hoor, maar…” Volledig vertoornd stond ik recht. “Ik ben hier weg! Er is me veel duidelijk geworden.” “Zal ik je de uitgang tonen?” vroeg de bemoeial rustig, terwijl hij notabene aan zijn zevende kopje koffie lurkte. “Die vind ik zelf wel!” En ik trok de deur open, zette een ferme stap buiten en donderde gelijk in de kelder.
En ja, ik zit nu thuis met een gebroken been en constant barstende hoofdpijn, maar dat er zich niemand mee bemoeit alstublieft! Al zeker niet de Bemoeial! En in mijn sprookjes komt hij niet binnen.