Belinda zag de schoentjes in de etalage en was onmiddellijk verkocht. Ze ging de winkel binnen en vroeg opgewonden aan de roodharige verkoopster: “Mevrouw, zou ik alstublieft die prachtige schoentjes mogen passen die in de etalage staan alstublieft. Het zijn die…” “Ik haal ze even voor je, mijn kind.” onderbrak de verkoopster haar en een minuut later liet Belinda de schoentjes, die de verkoopster feilloos had gevonden, aan haar voeten glijden. Ja, glijden, want het schoeisel paste als gegoten. Oei, Belinda had niet naar de prijs gekeken en met een benepen stemmetje, zoals je dat wel eens tegenkomt bij gevangenen in Guatemalteekse cellen die zojuist vernomen hebben dat hun celgenoot… maar we dwalen af. Belinda vroeg dus de prijs en die viel ongewoon goed mee, ze waren zelfs opvallend goedkoper dan de andere schoenen in de winkel. Maar Belinda was er zo verrukt mee. Toen ze aan de kassa ging betalen, keek de verkoopster haar indringend aan en zei met een vrij scherpe stem: “Toch even dit. Je schoenen zijn van een bijzonder soort leer. Draag ze niet te lang na elkaar, niet meer dan duizend stappen zelfs. Wees er voorzichtig mee, dan ga je er nog lang plezier van hebben. Anders… Maar goed, dat wou ik je nog vertellen.” En ze overhandigde de grote papieren zak met de schoenendoos aan Belinda. Die spurtte naar huis, gooide haar oude schoenen uit en liet de nieuwe haar voeten omvatten. Zalig! Schoenen die van de eerste keer helemaal niet knellen en voelen of je ze al maanden hebt en perfect ingelopen zijn. Die nacht droomde Belinda dat iemand haar schoenen kwam stelen en ze werd toch af en toe eens wakker om te zien of haar aankoop er nog stond. De volgende morgen scheen de zon en Belinda besloot een lange wandeling te maken. Dat ging zo goed dat Belinda twee lange wandelingen maakte die dag. Terug thuis wou ze even douchen maar tot haar grote verbazing kreeg ze haar schoenen niet meer uit, wat ze ook deed. Ten einde raad liep ze naar de winkel. Nog net op tijd want de verkoopster was al aan het afsluiten. “Mevrouw, help me, ik krijg ze niet meer uit!” hijgde Belinda. De vrouw keek haar ernstig aan. “Ik had je gewaarschuwd. Niet meer dan duizend stappen. Nu is er maar één mogelijkheid om de betovering ongedaan te maken.” “Be-betovering” hakkelde Belinda. “Ja, mijn beste kind, als je van deze schoenen af wil, moet je ze grondig lelijk vinden, in gedachten zeker, maar ook uitgesproken. Wil je dat?” “Nee,” pruilde Belinda, “Maar ik wil ze ook wel graag eens uitdoen.” “Ja, kindje, dan zal je moeten luidop zeggen dat je van deze schoenen af wil.” Belinda zuchtte diep en zei toen stilletjes, maar wel duidelijk: “Ik vind dit lelijke schoenen.” Terstond gleden de schoenen van haar voeten alsof een onzichtbare hand hierbij had geholpen. “Voila,” zei de verkoopster, “Je weet nu al zeker dit: hecht je niet teveel aan je schoenen, want ooit wil je wel eens een ander paar, en dan moet je van deze af zien te raken.” En ze drukte Belinda haar eerste, maar niet haar laatste klantenkaart zachtjes in de hand.
Vorig sprookje