“Dag mijnheer, ik bel u even om u een gunst te vragen.”
“En wat houdt die gunst in?”
“Wel, wij van de groentenveiling hadden graag gehad dat u een sprookje schreef over groenten.”
“Over groenten? En wat had u zich daar bij voorgesteld?”
“Wel, als u over groenten schrijft dan gaan mensen meer groenten eten, want dat doen zij te weinig en dan stijgt onze omzet en dan willen wij u voor uw prestatie wel vergoeden in… groenten.”
“Maar wat kan ik, zeg maar, doen met tomaten of sla of prei of noem maar op in een sprookje?”
“Oh u hoeft ze niet als hoofdfiguur te gebruiken, maar u kan ze her en der laten opdraven en misschien wel als verborgen boodschap laten insluipen.”
“Da’s helemaal te gek…. Hoe breng ik dat in het verhaal?”
“Wel, wij hebben tijdens de pauze in de veiling zo eens gebrainstormd, ja wij doen ook wel eens andere dingen dan veilen hoor, en ik heb hier wat ideeën, u doet er mee wat u wil natuurlijk, u bent tenslotte de schrijver, maar het zou kunnen helpen. Ik overloop een paar ideeën die iedereen wel ok vond: ‘De haat van de heks was diep geworteld’, “De fee nam een asperge-houding aan’ die vind ik persoonlijk wel ver gezocht maar kom, ‘Ik sla een mal figuur, zei de kikker’ en wat ik zelf een van de betere vind, misschien omdat ik die zelf heb bedacht… ‘Ja, zei de mier ik swortel door het leven’. Voila, wat denkt u?”
(zucht) “Manmanman, als ik dat allemaal moet verwerken in een sprookje, dat wordt één grote soep…”
“Oh voor ons kan dat ook hoor, het zijn de ingrediënten die tellen. Bedankt alvast. De groenten arriveren eerstdaags bij u thuis. Preitige avond nog.”
“Maar…”
Klik. Tuut tuut tuut…