Wat voorafging: Wendy was de jongste in een gezin van twee kinderen. Haar overgrootmoeder was een zéér aantrekkelijke mevrouw die nog model had gestaan voor… Stop! Zover hoeven we niet terug te gaan. Wendy was net de rots uit met in haar handen het klokje dat ze van het ei had gekregen. En ze ging direct naar huis om het kleinood te kunnen bekijken. Op haar kamer legde ze het fragiele ding op haar bed en zat het even te bestuderen. Het leek een gewoon uurwerk, aan de achterkant was een deurtje dat openging door een klein haakje te verwijderen. Binnenin tikte een mechanisme heel regelmatig heen en weer. Er zat een opgevouwen papiertje onder het horloge dat ze er voorzichtig uitpulkte. Ze vouwde het open. “U bent nu de bezitter van een zeldzame repareerhorloge. Draag er zorg voor. U gaat dit nooit meer tegenkomen. Wanneer u iets wil herstellen in uw leven, draai dan de wijzers terug en de tijd gaat achteruit. De Uren Achteruitgedraaid.” Dat was wat er stond, niet meer, niet minder. Wendy was sprakeloos en tegelijk een beetje lacherig. Dat kon toch niet, de klok terugdraaien. Ze zette het klokje op een plank en ging slapen. De volgende morgen keek ze onmiddellijk naar het uurwerk. Het gaf precies de juiste tijd aan, zag ze op haar digitale horloge. Ze moest die dag examen doen op school. Spannend! Maar het ging niet goed, ze had veel geleerd, maar het tentamen vlotte niet. Toen ze ‘s avonds thuis kwam had ze geen goed gevoel bij de uitslag. En kijkend naar het klokje kreeg ze een idee. Ze draaide de wijzers 24 uur terug, leerde haar leerstof nog eens grondig en ging slapen. De volgende dag moest ze examen doen op school. Ze wist precies de antwoorden en ze eindigde op school als eerste van de klas.
Maar Wendy leerde nog meer. Toen ze ouder werd, had ze de klok niet meer nodig. Voor ze iets ging doen of beslissen, draaide ze in gedachten de klok terug, en dan pas nam ze een besluit. Dat was altijd heel verstandig en veelal juist. en het klokje? Dat tikt nog steeds, tegen beter wijzers in.