De commode/secretaire, want dat was het eigenlijk, is in 1899 in het bezit gekomen van de familie Muhrmann. In bezit gekomen is een groot woord, want eigenlijk was dit een erfstuk uit de boedel van tante Marcinella, maar omdat niemand het wou, werd het bijgeschreven bij het deel van de genoemde familie. Die accepteerde het merkwaardige maakwerk omdat de huisraad toch niet echt stijlgebonden was.
In eerste instantie stond het meubel maar wat doelloos te staan in de huiskamer, maar moeder Muhrmann nam na een paar weken een kijkje in de vele schuiven, kastjes en laatjes. En dat waren er veel. Er was nergens iets achtergelaten op een vergeeld papier na, wat meteen de herkomst verried. “Dit meubelstuk is met de hand vervaardigd door de firma S. Zöbel, uit hout van de toverhazelaar, wilde kastanje en zeldzaam hout van de cocobolo. Ieder stuk is uniek en leeft.” Moeder legde het papier ergens terug in een schuifje en begon de commode te vullen met servetten, handdoeken, bestek administratieve papieren (in de bovenste laatjes) en een kleine hoeveelheid papiergeld om de leveranciers te kunnen betalen. Groot was haar verbazing toen zij de week daarna het geld niet meer terug vond. Zij keek nog eens in hetzelfde schuifje, maar het geld was weg, en toen dacht ze dat ze het misschien mislegd had. In een andere schuif vond ze wel geld, maar veel meer dan het oorspronkelijke bedrag. Omdat de kolenboer stond te wachten schonk ze er direct geen aandacht aan. Die avond vroeg ze aan haar man of hij soms geld in de la had gestopt, maar die ontkende dat. Hij was maar een eenvoudige klerk en had zeker geen geld dat hij voor zijn vrouw wou achterhouden, laat staan verbergen in één of andere schuif. Samen hebben ze toen alle laatjes en vakjes geopend en op veel plaatsen vonden ze geld, meer geld. Dit was op zijn minst merkwaardig te noemen. De familie ging het erfstuk nu toch een beetje anders bekijken.
‘Wordt vervolgd’.