Iedereen aan tafel keek naar de artistiek producer die in een breedvoerige uitleg aan het verkondigen was hoe hij de ontwikkeling van het nieuwste sprookje zag. Een paar aanwezigen waren intussen quasi-ongezien aan het sms’en, enkelen waren zelfs ongegeneerd op hun laptop aan het tokkelen. Toen de producer eindelijk zijn mond hield, vroeg de director: “Heeft iemand hier een zinnige reactie op, of zal ik maar meteen van wal steken?” Niemand had blijkbaar iets te vertellen wat zo nodig moest, dus stond de director recht en zei met een stem die geen tegenspraak duldde: “Wat ik vooral heb geleerd de laatste weken is dat we grondig mogen gaan bezuinigen de komende jaren. We zouden nu al kunnen beginnen. Wie heeft er suggesties? Wat doen we met de zingende bloemblaadjes in het sprookje? Zijn die echt nodig?” Iedereen beaamde dat het zonder ook kon, dus dat onderdeel werd geschrapt. Ook de vergulde villa werd afgevoerd, dit vooral wegens te protserig, maar zelfs het bruidskleed van wilde zijde werd terug op de kapstok gehangen. En zo ging het sequentie na sequentie.
Toen iedereen zijn schaar eens goed gebruikt had, werd het budget tegen het licht gehouden. Er was exact nog 8 % nodig van de oorspronkelijke raming. “Kijk,” zei de director, “Dat noem ik nu doortastend zijn, zonder de kwaliteit te laten lijden.” “Wablief!” veerde de artistiek producer recht, “Weet u wat er nu nog van het sprookje overblijft? Hij komt aan met de fiets bij het schamele huisje waar zij woont, hij heeft toch niks te doen, want hij is werkloos, en zij zit voor het raam op hem te wachten. Hij vraagt haar of zij met hem wil trouwen en zij vindt dat financieel nog zo geen slechte zaak, en dus gaat zij er op in. Zij trouwen en leven verder in een nogal mediocre stijl, and that’s it! En dat alles voor 12.000 dollar productiekosten. Ja, zo kan ik het ook.” Hij hijgde nog na en plofte terug in zijn stoel. Iedereen zweeg en na een paar tellen nam de director het woord: “Goed, dat is dan geregeld, mag ik jullie vragen om in het vervolg naar de studio te komen met een wagen die tenminste getuigt van jullie status, dus iets met wat pk alstublieft, geen japanners dus bedoel ik, en zondag geef ik een schandalig gortig feestje in de villa, de tweede villa dus. Kaviaar en rosé champagne à volonté en iedereen welkom. Breng maar wat vriendjes mee, er is genoeg voor iedereen! Toedeloe!”