Het sprookje van de dag

Mag het efemeer zijn?

De wereldverbeteraar

“Dag mijnheer,” zei de man toen ik de deur open deed, “Ik ben dé wereldverbeteraar, en ik wou eens horen of u met iets zat wat ik voor u in orde kon brengen in verband met de wereld van vandaag.”
“Ik voel me nogal koud gepakt,” repliceerde ik, “Want ik ben net bezig aan het schrijven.”
“Oh u schrijft! En wat schrijft u zo al? Toneel? Reclameteksten? Wetteksten misschien?” vroeg hij vrij vrijpostig.
“Nee, dat allemaal niet, ik schrijf sprookjes, nog met echte inkt trouwens. En als mijn inkt op is ga ik bij mijn overbuurman, want die heeft altijd een grote voorraad.”
De laatste opmerking ging geheel aan hem voorbij, maar het begin deed hem toch iets. Maar even tussendoor, het was niet het soort mens waar ik me graag bij aansloot, dat voelde ik al direct.
“Sprookjes, allez zeg, dat mensen daar nog mee bezig zijn terwijl het nu echt tijd is om de wereld te verbeteren. En dus weet u alles van trollen en reuzen en draken en al dat soort zaken waar alleen maar kleine kinderen in geloven?”
“Tja, ieder zijn vak zeker?” probeerde ik het gesprek wat in een afrondende fase te duwen, want ik wou echt wel verder gaan schrijven. Ik wist nu al niet goed meer waar ik in het verhaal precies was gebleven.
Hij stond zelf nog even te dubben en zei toen enigszins bedeesd: “Zou ik u een gunst mogen vragen, mijnheer. Ik kreeg plots een ingeving, een summier verlangen eigenlijk.” Hij pauzeerde even terwijl ik afwachtend keek. “Zou ik eens een sprookje mogen schrijven, alstublieft. Ik wil wel eens weten hoe dat gaat.”
Nu ben ik geen moeilijk mens, dus nodigde ik hem uit in mijn schrijfkamer. Ik gaf hem een vers blad en een goede pen en hij begon eraan.
Gevolg: ik ben niet verantwoordelijk voor bovenstaande tekst, want die heeft de de wereldverbeteraar geschreven.

Vorig sprookje
Particulier gebruik van de teksten van "Het sprookje van de dag" mag mits bronvermelding. Commercieel gebruik is niet toegelaten.