“Eén dag per week, mijnheer, en dat is vandaag, dat weet u, hebben we wat taken te doen. Dat hadden we ook zo netjes afgesproken, weet u nog? De rest van de week doet u wat u wil, want dan zorgt deze persoon wel dat alles op rolletjes loopt maar vandaag is het uw beurt om het huishouden recht te houden. Ik zou u willen aanraden om te beginnen met hier het stof af te nemen, de ontzettende rommel die u er in slaagt om op een paar dagen te verzamelen eens op te kuisen en de kleren die hier en daar rondslingeren bijeen te zoeken en misschien zelfs een wasje doen. Uw kousen ruiken alsof ze in geen weken zeep hebben gezien. Verder zou ik u ook willen verzoeken om de voortuin van onze woning te ontdoen van onkruid en de takken die u overal heeft laten liggen bijeen te rapen en die netjes te verbranden. Mag ik u ook attent maken op het feit dat het vandaag uw beurt is om het eten te koken en mag ik u er, en passant, nog bij vertellen dat u beter niet hetzelfde klaarmaakt als vorige keer, want altijd hetzelfde gerecht, dat gaat snel vervelen. Ik weet het dat er niet zoveel verschillende ingrediënten in huis zijn, we hebben onze beperkingen, maar u zou uw fantasie eens kunnen gebruiken.”
De aangesprokene gromde iets onverstaanbaar terug.
“O ja, en voor ik het vergeet, terwijl u toch aan het opruimen bent, zou u het erg vinden om uw zwemkledij die al drie dagen aan de wasdraad hangt te wapperen en nu toch al behoorlijk droog moet zijn, daar af te halen. Het is gewoon géén zicht! Stel je voor dat er iemand dat zou zien, wat zou die wel moeten denken?”
Toen de man terug alleen was, rekte hij zich uit in de zetel en snauwde tegen niemand in het bijzonder: “Ik haat Vrijdag, zowaar ik Robinson heet.”