“Zal ik je eens een sprookje vertellen?” zei ze toen ze eindelijk samen in bed lagen. Hij draaide even rond, keek haar aan en zei: “Jaaa, als je dat echt wil.” “Dat wil ik nu eens.” zei ze. En ze begon: “Er was eens een man die zielsveel van zijn vrouw hield en haar dat ook elke dag vertelde, nu ja vertelde, hij toonde het gewoon, op alle mogelijke manieren omdat hij altijd heel attent en lief voor haar was. Luister je nog?” vroeg ze. “Jaja,” zei hij, “Ik ben één en al oor.” En op een dag vroeg ze aan hem, wat zou je ruilen voor je vrouw als je daar de kans toe kreeg? Dus wat is jou nog liever dan je vrouw?” De matras kraakte en in het duister zei hij: “Ja, dat zou ik niet weten, het is jouw sprookje.” Het was even stil en de vrouw ging verder: “Hij ging een wandelingetje maken om rustig te kunnen nadenken. Onderweg ordende hij de zekerheden in zijn leven en dacht er aan wat hij nog liever zag dan zijn vrouw. Natuurlijk had ze haar onvolkomenheden, en niet alles was perfect, en de dingen die hij ook heel graag in zijn buurt had, waren uiteraard fijne zaken, voor hem dan.” En in een ellenlange rij somde ze stapels mannelijke favorieten op, pleziertjes, genoegens en heerlijkheden. En dan zei ze: “Maar tijdens het nadenken bedacht hij opeens… dat zou het kunnen zijn. Dat wil ik eigenlijk boven alles, ja zelfs meer dan ik mijn vrouw wil. Zou je graag weten wat hij opeens bedacht lieverd?” In plaats van een instemmend ‘ja’ hoorde ze naast zich een vredig gesnurk. Ze draaide zich om en ging gemakkelijk op haar zij liggen en dacht: “Tja, wat niet weet, niet deert.” en quasi onmiddellijk viel ze in slaap.
Vorig sprookje