Beste Mary,
vorige week vond het 674.738.942.573ste wereldcongres van mieren plaats. Omdat er ook nu weer niets over bericht wordt in de pers, geef ik je graag mijn verslag. Je had er bij moeten zijn, hier in Antwerpen, want ja, daar ging het congres door onder de naam AntWorld (Heb je hem?)
Er waren zoveel activiteiten dat het teveel is om op te noemen, maar ik haal er voor jou de leukste uit: Er was een gegidste rondleiding op een luizenboerderij, een delegatie bosmieren had een sfeervol kampvuur gemaakt en zongen oeroude strijdliederen, een groep zilvermieren verkochten op een standje zelfgemaakte juweeltjes, er was een geslaagde parade van pharaomieren (echt mooi hoor, ze hadden zelfs gezorgd voor een mierelijke pyramide, knap!). En dan was er ook een tent waar je vampiermieren kon bewonderen die in blacklight wel best eng waren om te zien), en dan vergeet ik nog de parade van achtereenvolgens een groep verkenners, gevolgd door voedselverzamelaars (met voedsel), een schare kinderverzorgsters compleet met schortje, gevolgd door een keure van stoere soldaten.
Maar het allermooiste, Mary, was een toespraak van een zwarte wegmier. Voor een publiek van circa zes miljard toehoorders had zij het, ja want het was een werkster, over de toekomst en dat we daar goed voor moesten zorgen. Zij had ook kritiek op de parasolmieren, die daar niet gelukkig mee waren.
Maar het was hoe dan ook een toespraak die beklijfde. Het was een toespraak over hoop. Dus de wereld, beste Mary, kent nog hoop. Ook al blijft het een mierenhoop.
Lieve groetjes,
Je Horval
Vorig sprookje